Na 4 operaties in 3,5 jaar is Ilham Abali terug bij ADO

Velen zouden het hebben opgegeven, maar de 21-jarige Ilham Abali bleef erin geloven. Na ruim drie jaar blessureleed en vier operaties is ze terug bij ADO Den Haag Vrouwen.

 

 

tekst: Klaas-Jan Droppert

 

 

Zondag even voor 16.30 uur. De 88ste minuut van de wedstrijd ADO-Excelsior Vrouwen loopt, als een enorm applaus van de tribune rolt. Dit is het moment waarop Ilham Abali al sinds 19 januari 2020 wacht en dat na heel veel tegenslagen eindelijk is aangebroken. Het moment dat ze het gevoel heeft dat ze eindelijk weer voetballer is.

 

"Ik had kippenvel op mijn armen en al tijdens de warming-up stonden de tranen in mijn ogen", zegt de hoofdrolspeler, die al huilend inviel en na afloop nog steeds emotioneel was. "Toen ik naar mijn ouders op de tribune keek, hield ik het echt niet droog. Op dit moment heb ik zo lang moeten wachten. Ik voel me echt de gelukkigste vrouw van de wereld!"

 

Begrijpelijk, want ze heeft een lange lijdensweg achter de rug. Begin 2020 raakte Abali zwaar geblesseerd in een oefenwedstrijd tegen het Duitse Bayer Leverkusen. De diagnose luidde een afgescheurde kruisband en een kapotte meniscus. "Normaal gesproken staat daar zo'n negen maanden voor, maar bij mij heeft het ruim drie jaar geduurd", zegt de middenvelder. "Uiteindelijk heb ik vier operaties moeten ondergaan. Niet omdat er fouten waren gemaakt, maar omdat er in mijn rechterknie heel veel kapot was."

 

Omdat Abali in Vlissingen woont, werd ze in België geopereerd en was de revalidatie in haar eigen omgeving. Ver weg van Den Haag werkte ze aan haar herstel. "Dat was niet altijd makkelijk. Natuurlijk was ik ook wel eens terneergeslagen. Vooral als je wéér een operatie moet ondergaan. Maar ik heb er ook veel van geleerd. Bijvoorbeeld dat elke dag dat je op het veld mag staan een geschenk is. Dat je daar heel erg van moet genieten."

 

Velen zouden allang de handdoek in de ring hebben gegooid en er waren genoeg mensen die twijfelden of ze ooit weer een wedstrijd zou kunnen spelen. Maar als echte Zeeuwse houdt ze de wapenspreuk van haar provincie in ere: 'Luctor et Emergo', ik worstel en kom boven. "Wat mij altijd op de been heeft gehouden? Dat ik wist dat het moest kunnen. En de enorme steun van bijvoorbeeld mijn ouders. Zij zeiden: 'Als jij erin gelooft, dan helpen we je erbij'. Vandaar dat ik heel emotioneel was toen ik naar hen op de tribune keek, vlak voordat ik mocht invallen."

 

Discipline, dat is het woord dat Abali kenmerkt. Voor haar blessure zat ze voor de training dagelijks in de trein van Vlissingen naar Den Haag, een rit van anderhalf uur. En in het laatste deel van haar revalidatie deed ze dat opnieuw. "Zo lang in die zithouding was misschien niet goed voor mijn knie. Ja, ik heb in de trein geregeld mijn been op de bank gelegd. Gelukkig heb ik daarvoor nooit een boete gekregen."

 

De eerste stap van haar rentree is gezet, maar er volgen er nog vele. Abali werd voor haar horrorblessure een grote toekomst toegedicht. Ze werd gezien als de opvolger van Victoria Pelova, die in 2019 naar Ajax vertrok en inmiddels voor Arsenal speelt. De vraag is hoe goed ze nog kan worden. "Ik viel nu kort in, maar het is eerst belangrijk om wedstrijdfit te worden en te zorgen dat ik er voor het begin van volgend seizoen sta. En verder? Zover kijk ik nog niet. Ik ben nog steeds jong en kan nog steeds veel bereiken."

 

En Ilham Abali heeft al bewezen dat als ze ergens in gelooft, er heel veel mogelijk is.