Edwin Grünholz liep in 2022 tegen zijn grenzen aan

tekst: Martin van Zaanen

 

 

Edwin Grünholz (53) heeft een ultra-druk jaar achter de rug. Als je alleen al op een rijtje zet wat de Haagse voetbaltrainer in 2022 allemaal ondernam, overkwam en meemaakte, moet je daar bijna zelf van bijkomen. Van het overlijden van broer John tot het behalen van de trainerscursus en van de achtbaan met ADO Den Haag tot de amateurs van Quick Boys. ,"In die periode heb ik mijn kinderen amper gezien."

 

Voor Edwin Grünholz is de tijd om even bij te komen van 2022 aangebroken. Zo tussen de feestdagen in, gaan de gedachten van de Haagse voetbaltrainer vaak terug naar vroeger. "Ik houd van de feestdagen. Dat heb ik van huis uit meegekregen. We waren thuis met dertien kinderen. Eerst woonden we in Spoorwijk, toen in de Schilderswijk", vertelt Grünholz. "Kwamen kerst en oud en nieuw eraan, dan kwamen we met zo veel mogelijk in ons ouderlijk huis samen. Ieder jaar was het één grote gezellige bende. Ik denk dat omdat ik zo ben opgegroeid, ik zo graag mensen en reuring om me heen heb."

 

De Grünholzjes gingen vroeger niet naar de kerk, maar hun ouders gaven de kinderen wel wat mee van het geloof. In hun geval het katholieke. Wat is daar bij Edwin nu nog van over?  "Ach, ik kijk ernaar zoals zo’n beetje iedereen: tussen vertwijfeling en zekerheid. Net als veel mensen, geloof ik dat er iets is. Op vakantie in Italië ga ik wel kerkjes binnen, enzo. Die sfeer spreekt me aan."

 

De trainer van Quick Boys (waar hij na dit seizoen stopt) omschrijft zichzelf als een sfeergevoelig persoon. "Bij ons thuis staat vanaf al begin december Sky Radio Christmas aan. Mijn vrouw is er gek op. Mijn dochter ook, die heeft het zelfs opstaan tijdens het studeren. Die liedjes hebben iets."

 

Dit is ook de periode van de Top 2000 en vergelijkbare hitlijsten vol evergreens. Alleen is het bijna nooit een verrassing wie op nummer één staat: ‘Bohemian Rhapsody’ van Queen. Grünholz vindt er het zijne van. "Nee, geef mij maar ‘Feliz Navidad’ van José Feliciano. Gitaren, blazers, Spaans en swingend. Dat nummer is zo vrolijk. Dat verveelt nooit."

 

 

Jeugdwerker

Als jeugdwerker bij Stichting WijkZ (voorheen Stichting Mooi) in het Wateringse Veld voelt hij zich als een vis in het water. Niet voor niets werkt hij er al 23 jaar. Halverwege het interview neemt hij zijn bezoek mee naar de recreatieruimte van zijn werkgever. Daar staat een tafeltennistafel en liggen bordspelen. En hangt de grote muurschildering van een stoere power-ooievaar. Gemaakt door de bekende ADO Den Haag-fan Nicky Baggerman. "Nicky is in 2019 overleden", vertelt Grünholz. "Hij deed hetzelfde werk als ik. Naast een collega was hij een vriend. Deze muurschildering heeft hij zó prachtig gemaakt. Elke dag denk ik: Wat heeft die gozer dat goed gedaan. Het straalt zo veel kracht en liefde voor de club uit."

 

Zo is tijdens het interview de link naar ADO Den Haag snel gelegd. Het is de club waar Grünholz als jochie op de tribune stond, in de jeugd en in het eerste elftal speelde en ook nog jeugdtrainer was. Vorig seizoen was hij er assistent-trainer en zelfs tijdelijk interim-hoofdtrainer. Bij de Haagse club maakte hij van dichtbij de verloren nacompetitiewedstrijd tegen Excelsior mee. Maar daarop terugblikken, vindt Grünholz nu nog te vroeg. De wond is nog te vers.

 

 

Dick Advocaat

"Mijn zoon en dochter zetten nog wel eens de beelden op om me te plagen. Maar die zet ik meteen af. Wat waren we er dichtbij, hè? Ik ben ieder geval onwijs blij dat Dick Advocaat erin in gestapt; er is in Den Haag geen grotere naam dan Dick Advocaat. Al kan Dick de komende tijd wel flink aan de bak."

 

Dat gold dit jaar voor Grünholz, die eerder bij Haaglandia en Westlandia coachte, ook. Een drukker en hectischer jaar dan dat van hem is bijna onmogelijk. Ga maar na. Hij was in 2022 hoofdtrainer van Quick Boys in de Jack’s League en assistent-trainer van ADO Den Haag. Hij voltooide de cursus coach betaald voetbal, inclusief stages bij Sparta, NAC, Club Brugge en RKC Waalwijk en haalde ook nog hij zijn HBO-certificaat jongerenwerk.

 

 

Angst

"Ik heb in die hele periode m’n kinderen amper gezien", licht de 53-jarige Hagenaar toe. "Alleen al het aantal uren dat ik onderweg was, was onvoorstelbaar. Daar betaalde ik op een gegeven moment ook de tol voor. Ik kreeg een aantal malen duizelingen. Een keer bij ADO op het trainingsveld ging ik zelfs neer. Gelukkig was er geen ernstige oorzaak en ben ik gewoon tegen mijn grenzen aangelopen. Wel had ik een tijdje angst dat het nog een keer zou gebeuren. Die angst is nu gelukkig weg."

 

Als Grünholz zijn verhaal doet, lijkt hij een koele kikker. Maar uiteraard is de ‘Magiër’, zoals zijn fans de begenadigde technicus vroeger noemden, ook maar een mens van vlees en bloed. Zo bleek in september tijdens zijn afsluitende praatje bij RKC, waar hij de laatste opdracht voor zijn diploma met succes voltooide. "Toen kwamen er even wat emoties bij me naar boven", blikt Grünholz terug. "De spelersgroep, met onder anderen Michiel Kramer, had me zo fantastisch gesteund en van hoofdtrainer Joseph Oosting kreeg ik alle ruimte. Joseph heeft een vergelijkbaar traject als ik afgelegd. Hij heeft zich ook via de amateurs ontwikkeld en heeft zich gestadig omhoog gewerkt. Net als ik, was ook hij aanvankelijk een paar keer afgewezen voor de cursus. En je ziet hoe goed hij het nu doet."

 

En dan was er in januari ook nog het EK zaalvoetbal in Nederland. Het leidde qua publiciteit tot een fikse revival voor Grünholz, die door velen lang als de beste zaalvoetballer ter wereld werd beschouwd. "Ja, dat was leuk. Maar aan de andere kant ook weer niet veel meer dan dat. Erkenning doet je goed, maar het is inmiddels wel lang geleden. Ik ben 53 jaar nu. Ik heb tot mijn 41ste doorgevoetbald. Maar na mijn 34ste was het echte serieuze er wel vanaf."

 

 

Overlijden broer John

Op woensdag 9 februari dit jaar overleed op 67-jarige leeftijd zijn broer John. "Dat heeft er ongelooflijk bij me in gehakt", knikt Edwin. "Tijdens de feestdagen zal het gemis voor ons extra groot zijn. Niet toevallig zette ik als John z’n assistent mijn eerste stappen op het trainerspad. In 2004, bij RVC/Rijswijk. Als jonge jongen was ik heel iel. En ondanks dat ik niet zo overkwam, heel verlegen en veel te bescheiden. Daardoor waren er altijd twijfels of ik het zou redden. John ontfermde zich over me. Hij gaf me zelfvertrouwen en zei: ‘Gewoon doorbijten, Ed. Jij komt er wel.’ Zonder John was ik nooit zo ver gekomen."