Van dagelijkse schilderklusjes tot dertig goals voor ADO Den Haag

Thomas Verheydt (30) beleeft het jaar van zijn leven. Eindelijk pakt hij zijn kans bij de club waarvan hij al van jongs af aan supporter is. En hoe: nooit scoorde een ADO-spits vaker in één seizoen dan deze Haagse beer. "Dat kan ik ook in de eredivisie.''

 

 

tekst: Marijn Abbenuijs

 

 

Geboren in het Rode Kruis Ziekenhuis in Den Haag en opgegroeid in Zoetermeer in een ADO Den Haag-gezin. Voor de inmiddels 30-jarige Thomas Verheydt was al vroeg duidelijk wat hij later wilde worden. Toen hij 5 jaar oud was, nam zijn vader hem mee naar het Zuiderparkstadion, waar de kleine Thomas op de middenstip zijn kinderfeestje vierde. Via amateurclub Wilhelmus uit Voorburg en Feyenoord kwam hij als 12- jarige in de jeugdopleiding van zijn favoriete club terecht.

 

Hij was er supporter en jeugdspeler tegelijk, ging naar thuis- en uitwedstrijden en zag wat Michael Mols en Geert den Ouden losmaakten als ze scoorden in het groen-geel. Dat wilde hij ook. Maar toen hij geen kans kreeg bij het eerste en in 2012 overstapte naar de amateurs van Jodan Boys, leek zijn droom ver weg. Het maakt het huidige succes van Verheydt alleen maar mooier. Hij is na een lange omweg op de plek waar hij altijd al wilde zijn.

 

 

"Toen ik moest doorbreken, stond Dmitri Bulykin in de spits'', blikt hij terug op zijn eerste periode bij ADO. "Ik speelde op amateurbasis bij ADO en had mijn school opgezegd. Maar hoe groot was mijn kans? Ik heb toen besloten om een stap terug te doen naar de topklasse, om daarna weer twee stappen vooruit te zetten. Bij heel veel jongens lukt dat niet. Maar ik heb altijd het gevoel gehouden dat er een plek voor mij zou zijn in het profvoetbal.''

 

 

Verheydt begon een bedrijfje en trainde veel voor zichzelf. "Ik ben niet teruggegaan naar school, maar had een onderhoudsbedrijfje. Mijn schoonvader had dat ook en dan ging ik mee. Mijn zwager zat in de zonnepanelen en met hem ging ik ook mee. Af en toe had ik zelf een klusje, een schilderklusje bijvoorbeeld. Het was een leuke tijd. Ik heb toen gezien hoe het is om vanaf zeven uur 's ochtends te werken. Van maandag tot en met donderdag had ik het druk, op vrijdag nam ik vrij om uit te rusten en op zaterdag moest ik m'n wedstrijd spelen.''

 

Het was ook de periode waarin hij langzaam maar zeker steeds minder tijd kreeg om naar de wedstrijden van ADO te gaan. "Van Jodan Boys ging ik naar IJsselmeervogels. Dan ben je semiprof. Toen ik daar speelde, was er steeds interesse vanuit het profvoetbal. Toen kon ik niet meer echt gek doen.''

 

Want zo omschrijft hij de periode waarin hij de uitwedstrijden van de Haagse club bezocht. "Het was gewoon lekker een dagje weg met die gasten en een beetje gek doen. Ik ken die gasten op Midden-Noord, maar ook die op de businessseats. Iedereen is zijn eigen weg gegaan. De een heeft het ver geschopt in het bedrijfsleven, anderen leven nog steeds dat leven. Die zitten er diep in.''

 

Verheydt weet dus wat de fanatieke supporters van zijn club voelen. Het heeft hem gesterkt in zijn keuzes, zijn vastberadenheid om voor een leven als profvoetballer te blijven vechten. En toen hij van IJsselmeervogels naar MVV ging, werd zijn droom weer tastbaar. Door naar Maastricht te verhuizen, kon hij zich afsluiten en volledig als een prof leven. Elke dag trainen, geen schilderklusjes meer. Hij deed het prima en zijn voetballoopbaan bracht hem daarna naar Crawley Town in de Engelse League Two ('Het was mijn droom om in Engeland te spelen'), Go Ahead Eagles ('Daar had ik weleens in het uitvak gezeten en dat vond ik een mooie club') en Almere City FC.

 

 

Verjaardagen

Een overgang naar Den Haag hing intussen altijd in de lucht. De club polste hem regelmatig. Het meest nadrukkelijk toen hij in Engeland speelde, maar ADO werd het met Crawley Town niet eens over de transfersom. Zijn omgeving confronteerde hem vaak met zijn voetbaldroom. "Altijd, bij elke verjaardag waar ik binnenkwam, hoorde ik: 'Ga nou naar ADO.' Dat was ook omdat iedereen het vertrouwen had dat ik het bij ADO kon laten zien.''

 

Afgelopen zomer kreeg hij dan eindelijk de kans. En hij deed het nog beter dan iedereen verwachtte. Dertig doelpunten maakte Verheydt in de Keuken Kampioen Divisie. Veel meer dan hij er ooit eerder in één seizoen had gemaakt, meer ook dan andere ADO-spitsen in het verleden.

 

"Toen ik bij ADO tekende, zeiden mensen om me heen dat het ook verkeerd kon gaan, spelen in het gebied waar ik woon en leef. Als je niet slaagt, ben je voor altijd 'die kutspits'. Maar ik had er een heel goed gevoel bij en gelukkig pakte het goed uit.''

 

Het zorgt ervoor dat hij niet meer door 'zijn' Den Haag kan lopen zonder aangesproken te worden. "Nee, dat zit er niet meer in. Ik werd al regelmatig herkend, maar dat is nu extremer geworden. Maar dat komt misschien ook door hoe ik eruitzie.'' Als een Haagse beer. Een imposant figuur met een karakteristieke kop en met volgetatoeëerde armen. Iemand met wie de Haagse supporters zich graag identificeren.

 

 

Hij maakt nu waarschijnlijk nog meer los dan Michael Mols deed toen Verheydt zelf op Midden-Noord stond. Het geeft aan dat hij zijn grootste droom heeft verwezenlijkt. Al blijft er nog één over. "Promoveren. Ik heb nog geen eredivisie gespeeld. Ik kan daar ook scoren. Volgend seizoen in Den Haag, dat zou geweldig zijn.''