ADO-broers Michael en Jonathan Mulder zijn onafscheidelijk

tekst Marijn Abbenhuijs 

 

 

Onafscheidelijk waren Michael en Jonathan Mulder al. Maar sinds vorige week hebben ze ook met elkaar in de basis gestaan tijdens wedstrijden van ADO Den Haag. Het geeft de broers nog meer reden om samen over voetbal te praten. "We zijn eerlijk tegen elkaar."

 

Met een grote pleister op zijn hoofd stond Michael Mulder (20) vrijdagavond laat zijn verhaal over de verloren uitwedstrijd tegen De Graafschap te vertellen. Verderop keek zijn broertje Jonathan (19) toe. Hij had zijn verhaal daarvoor al gedaan en bleef vervolgens hangen toen Michael aan de beurt was.

 

Hun verhalen waren in Doetinchem nogal uiteenlopend. Waar Michael één van de betere spelers van ADO was en zich na een flinke botsing onverzettelijk toonde en met zijn hoofd in het verband verder speelde, veroorzaakte Jonathan de penalty waaruit het winnende doelpunt viel. Daar trok de jongste van de twee broers Mulder het boetekleed voor aan. Ook al vond trainer Ruud Brood dat het absoluut geen strafschop was, de linksback baalde ervan dat hij zichzelf in die situatie had gebracht.

 

Zijn broer had kort na de wedstrijd gezien wat het met hem deed. "Hij was er wel echt kapot van en voelde zich schuldig", zei Michael. "Maar ik vond dat hij goed speelde, buiten wat er op dat moment gebeurde. Ik denk dat het ongelukkig was, maar hij was toch wel een beetje aangeslagen."

 

Het tekende de mentaliteit van de Mulders. Over Michael wordt bij ADO vaak gezegd dat hij leergierig en zelfkritisch is. Dat hij zichzelf heel graag wil verbeteren en zich daarom ook snel ontwikkelt. "Maar mijn broertje is daarin nog heftiger dan ik", gaf Michael aan. Al erkende hij de verhalen over zijn instelling ook. "Ik krijg dit seizoen steeds meer vertrouwen van de trainer. Iedere wedstrijd gaat het iets beter, maar ik weet dat er nog meer in zit. Ik kijk altijd mijn wedstrijden terug en als er situaties zijn waarvan ik me afvraag of ik het wel goed gedaan heb, vraag ik dat aan de trainer. Ik ben inderdaad zelfkritisch."

 

 

Benutten

Tegelijkertijd blijft Jonathan na bijna elke training nog een tijdje voor zichzelf doorvoetballen. Hij lijkt elke seconde van de dag te willen benutten om een betere voetballer te worden. En daarvoor gebruiken de broers elkaar ook voortdurend. "We zijn bijna de hele dag samen", vertelde Michael. "En het gaat bij ons altijd over voetbal. Nu we samen in hetzelfde team spelen, zijn we ook veel met elkaars spel bezig. Als ik een keertje slecht heb getraind, zegt Jonathan dat gelijk tegen mij. We accepteren dat niet van elkaar."

 

 

Samenwonen

Tijd en ruimte om hun prestaties op het trainingsveld en in de wedstrijden met elkaar te bespreken hebben ze volop. Ze wonen sinds een tijdje samen in Almere. Niet meer bij hun ouders, maar met z'n tweeën. Het zorgt ervoor dat ze meer dan ooit aan elkaar verbonden zijn. Als zoons van een Nederlandse vader en een Israëlische moeder woonden ze in hun jeugdjaren lange tijd in Israël. Daar voetbalde Michael ook even. Hij stond er onder contract bij Maccabi Petach Tikva en speelde daarvoor in de jeugdopleiding bij FC Utrecht.

 

Jonathan ontwikkelde zich intussen jarenlang in de jeugdopleiding van AZ. Pas voor het eerst sinds de jongste van de twee in 2016 hun amateurvereniging AFC verliet, spelen ze weer bij dezelfde club. En afgelopen week stonden ze zelfs twee keer samen in de basis. Eerst in de bekerwedstrijd tegen Sparta Nijkerk, daarna tegen De Graafschap. "Dat is heel mooi", zei Michael. "Ik heb mijn beste maatje naast me in het veld, mijn broertje. Dat is gewoon fijn. We zijn eerlijk tegen elkaar. We zijn allebei heel leergierig en we willen graag beter worden. Dat doen we samen."

 

 

Dat doen ze op en buiten het veld. Michael steunde zijn broertje na een veroorzaakte strafschop en toonde Jonathan zijn bezorgdheid toen Michael met een hoofdwond interviews moet geven.