RemontADO op komst? 'Jongens, als dit toch gaat lukken'

tekst: Chris Tempelman

 

 

 

De week begon met een open brief van algemeen directeur Mohammed Hamdi aan de supporters van ADO Den Haag. De boodschap luidde dat de club op twee fronten een zware strijd aan het voeren is, de conclusie klonk als een Haagse tegeltjeswijsheid. ‘Verliezen doen we vaker dan ons lief is, maar verloren gaan we nooit’, schreef Hamdi onder aan zijn epistel.

 

 

Op zondagmiddag kreeg die zin plotseling nog meer betekenis. ADO Den Haag won met 0-1 bij PEC Zwolle. Twee zeges in een week tijd, hetzelfde aantal overwinningen dat in de vijftien maanden ervoor was geboekt. Vorig jaar gered van achter de groene tafel, nu op eigen kracht? Het is een curieuze wederopstanding die een nog veel curieuzere wending kan gaan nemen. ADO Den Haag kan plek zestien of zelfs plek vijftien nog bereiken, het kan zo zijn dat twee zeges in de resterende twee duels door de andere uitslagen niet eens voldoende blijken te zijn, en het kan ook zo zijn dat de Haagse droom donderdagmiddag al bruut beëindigd wordt. ‘Laten we ook nu realistisch blijven’, reageerde Ruud Brood. Misschien is het te laat, maar in ieder geval is er strijd met hart en ziel.

 

 

Met Gianni Zuiverloon als ervaren kracht in het centrum is ADO Den Haag aangehaakt. Hij was dit seizoen slechts zes duels van de partij. ‘Eén nederlaag in die zes duels, hè’, glimlacht hij. ‘Dat hou je als speler bij.’ Zijn schorre stem verraadt de verbale inspanningen. ‘Elke keer ben ik schor als ik van het veld kom. Je hoort me schreeuwen zeker? Ik ben kapot na een wedstrijd, maar hier ben ik voor teruggekomen. Om de club te helpen overleven. Jongens, als dit toch gaat lukken... Dan word ik echt gek, hoor.’

 

Zuiverloon schrikt van zijn gedachten. ‘We hebben niks, we moeten nog twee keer winnen en zijn afhankelijk van anderen. Niets meer en niets minder. We gaan ervoor, dat heb je gezien. Het was niet mooi, maar dat hoeft in deze fase ook niet. Ik heb bewondering voor jongens als El Khayati en Mokhtar. Ze speelden negentig minuten, terwijl ze in de ramadan zitten. Niet eten en dan dit laten zien, diep respect. Ik kan bij wijze van spreken net vier uur zonder eten.’

 

 

Laatste strohalm

De remonte van ADO Den Haag (omgedoopt tot remontADO in het Haagse) is opmerkelijk. Op 25 april jongstleden, na de kansloze 0-3 thuisnederlaag tegen Fortuna Sittard, kregen het cynisme en het sarcasme de overhand in de perskamer van het Cars Jeans Stadion. De laatste strohalm was zojuist gegrepen door de wind en niet door ADO Den Haag. Verondersteld werd dat op deze koude zondagmiddag het Eredivisieschap na veertien seizoenen eindigde. Niemand die nog twijfelde. Dit kwam niet meer goed.

 

Trainer Ruud Brood en Zuiverloon staarden ongelovig voor zich uit van achter hun microfoons. De twee geslagen mannen probeerden de toehoorders nog te doen geloven dat er nog een ontsnapping mogelijk was. Die woorden werden braaf genoteerd, maar niemand die daadwerkelijk geloofde dat de rasoptimisten meestervoorspellers waren. Streep eronder. Op naar Oss en Dordrecht, en op naar beloftenteams op druilerige maandagavonden. De houdbaarheidsdatum van het Eredivisieschap van ADO Den Haag was al enige tijd verstreken, het gevoerde wanbeleid kon niet zonder gevolgen blijven. Er waren vraagtekens bij de tsunami van naar binnen en buiten gewaaide spelers, en de resultaten en het vertoonde spel voorspelden weinig goeds. Na Fortuna was het ook de laatste twijfelaars duidelijk geworden: ADO Den Haag was reddeloos.

 

De toekomst van de club is op vele vlakken omgeven door mist. Op de werkvloer kijken ze reikhalzend uit naar de artikelen waarin VI-collega Stef de Bont de situatie van de club duidt. Op sportief gebied blijft het ook tasten in het duister. Nog altijd is er geen technisch directeur, spelers denken na over hun toekomst. Een nieuwe volksverhuizing aan spelers zal wel volgen. ADO Den Haag moet de wederopbouw vorm gaan geven. Het woord herbronnen zal ongetwijfeld geregeld vallen.

 

 

 

Degradatie als onvermijdelijk slotakkoord van een bewogen seizoen, het einde van een rampjaargang is in zicht. De aangevinkte zwarte zondag in Zwolle werd echter een dag van hoop. ADO Den Haag bevindt zich na de tweede competitiezege op rij weer in het land der levenden, in plaats van afgeschreven te zijn. We hebben smalend gelachen als Brood en aanvoerder Marko Vejinovic voorrekenden hoeveel kansen er nog waren. Het aantal clichés dat Vejinovic moeiteloos uitstortte richting zijn toehoorders was doorgaans groter dan zijn aantal geslaagde passes. Dat de Haagse ploeg uitgerekend zonder Vejinovic als basisklant punten sprokkelde is overigens geen toeval.

 

 

Houdini

Terug naar zondagmiddag, even na vijf uur in Zwolle. De ADO-spelers staan lachend in het zonnetje bij de bus op het moment dat PSV in Tilburg met 0-1 voor komt. Het puntenaantal 22 prijkt achter de naam van ADO, Willem II gaat op 25 blijven staan, FC Emmen (24) en VVV-Venlo (23) worden weer in de nek gehijgd. ADO staat op twee punten van plek zestien. Het is misschien wel de meest bizarre constatering na 32 speelronden. Het is een godswonder dat ADO Den Haag met nog twee speeldagen te gaan de play-off-plek nog kan bemachtigen.

 

 

 

Wie de Houdini-act van het seizoen achter zijn naam krijgt is nog altijd niet duidelijk, Emmen of ADO Den Haag? De beroepspositivo’s in Den Haag mogen mathematisch gezien nog hopen, gevreesd moet echter worden dat de eindsprint te laat is ingezet. Twaalf punten uit de laatste vier duels halen en toch degraderen, het kan echt. ‘Dat zal toch niet? Als wij nu nog zes punten halen gaan we er niet rechtstreeks uit’, meent Gianni Zuiverloon stellig.

 

En toch kan dat zomaar gebeuren. Het zou een kenmerkend einde zijn van een seizoen vol ellende. De tekenen van leven en strijd hebben een supportersontvangst bij het eigen stadion tot gevolg. De reanimatiepoging van trainer Ruud Brood is halverwege. De patiënt ademt nog, maar de mond-op-mond-beademing mag niet stoppen.

 

‘The Great Escape’, noemt Zuiverloon het. ‘Zo heet het in Engeland.’ Zuiverloon speelde in de Premier League bij West Bromwich Albion en slaagde er daar niet in een Great Escape te bewerkstelligen. ‘Daar degradeerde ik, in mijn eerste periode bij ADO flikten we het wel. Onder Henk Fraser kropen we omhoog en werden we zelfs negende. De Premier League kent gedenkwaardige slotspeeldagen met bizarre ontknopingen. Daar zijn fantastische documentaires over gemaakt. Als wij het halen, is dat ook een wonder, een docu waard eigenlijk.’ De boost waar ADO naar snakte is er. Als bijkomend steuntje in de rug is daar de twijfel bij de concurrentie. ‘Nu wij twee wedstrijden op rij gewonnen hebben en er ploegen zijn die ons plotseling zien naderen knijpen ze met de billen bij andere clubs. Geloof mij nou, die zijn er niet gerust op. We waren afgeschreven, maar leven nog.’

 

 

Gianni Zuiverloon onderschrijft op vrijdag voor PEC Zwolle-ADO Den Haag het gevoel van hoop treffend. ‘Zolang er een kans is, vechten we ervoor. Het besef is er echt wel.’ De routinier klampt zich manmoedig vast aan iedere uitgestoken hand. ‘PEC heeft een aantal coronagevallen toch?’, checkt Zuiverloon. Is het op tijd of is het te laat? ‘Je zou denken dat het te laat is, maar zo mag je als speler niet denken. Dat heeft geen enkele zin. Na die 0-0 bij Vitesse dachten we echt dat we het tegen Fortuna Sittard een vervolg konden geven. Dat was echt het moment, dat zou nog op tijd kunnen zijn, vandaar ook die grote teleurstelling na dat duel.’

 

 

Onderlinge irritaties

Zuiverloon weet als geen ander dat kijken naar anderen allang geen zin meer heeft. ‘De wedstrijd tegen Feyenoord heeft ons een boost gegeven. Iedereen had het erover dat Feyenoord zo slecht speelde, maar wij waren ook goed, volgens mij. Ik zag op maandag lachende gezichten op de training. Van spelers die ik nog niet eerder had zien lachen. Sinds ik hier terug ben, hebben we niet veel gewonnen, we hadden weinig reden tot lachen.’

 

De voortdurende onrust maakte het er allemaal niet makkelijker op. Onderlinge irritaties staken de kop op, de energie om de groep bij elkaar te houden en om gezamenlijk te blijven strijden ebde begrijpelijkerwijs langzaam weg. Zuiverloon vat het seizoen kort en bondig samen. ‘We hebben dit seizoen heel weinig ups en heel veel downs gehad. Dat is moeilijk voor een groep. Ik kwam later en speelde lang niet, maar merkte natuurlijk dat er van alles gebeurd was en gaande was. Als er halverwege nieuwe spelers komen, weten anderen dat zij wellicht niet goed genoeg gevonden worden. Sommigen kunnen daar moeilijk mee omgaan. Er is zo veel gebeurd, het is onrustig geweest op vele vlakken en het is nog steeds lastig. Dat hele overnameverhaal krijgen we natuurlijk wel mee, maar we moeten ons daarvoor afsluiten. Dat klinkt cliché, maar wij kunnen alleen op het veld laten zien wat we waard zijn. Ik pak mijn rol, ben een van de oudere spelers. Het ligt mij wel, de jongere spelers begeleiden, ze vragen me dingen en ik help ze.’

 

 

Toekomst

Over de toekomst van ADO Den Haag kan niemand een zinnig woord zeggen. De week van de waarheid op het veld werd gisteren (dinsdag) in gang gezet in de rechtbank. De afkoelingsperiode moet bevestigd worden, waarna de WHOA-procedure – die een nieuwe start en perspectief moet bieden – kan aanvangen. Clubeigenaar UVS lijkt daarnaast de beslaglegging nog aan te willen vechten, maar dat is onzeker. Een verkoop is ook hoogst onzeker, de verkoop van Milan van Ewijk (Heerenveen is bereid vijf ton te betalen, ADO hoopt nog op meer) moet de eerste financiële zorgen verlichten.

 

 

Zuiverloon weet ook nog niet wat de toekomst hem gaat brengen. Zijn contract loopt af, al is er een optie om er nog een jaar aan toe te voegen. ‘Wat ik ga doen? Goede vraag. Ik sta bijna iedere dag op met pijn. Ik heb roofbouw op mijn lichaam gepleegd, zeventien jaar prof zijn heeft mijn lichaam aangetast.’ Zuiverloon praat open en eerlijk over zijn fysieke gesteldheid. ‘Weet je, ik dacht altijd dat die oudere spelers overdreven als ze het hadden over de moeite die ze moesten doen om fit te worden en te blijven. Ik weet nu dat het echt zo is, dat ze gewoon gelijk hebben. Ik ben nu 34, het herstel duurt langer, het is van wedstrijd naar wedstrijd leven. Ik kan nog wel van alles willen, maar ik moet alles goed op een rij zetten. Mijn lichaam zegt soms ho, het verstand zegt doorspelen. Na het seizoen hak ik de knoop door. Het uiteindelijke resultaat zal ook een rol spelen. Wil ik dit eventueel nog in de Keuken Kampioen Divisie? Ik moet mezelf een eerlijk antwoord gaan geven. Maar dat is voor later, nu strijden we nog ergens voor.’

 

Die strijd wordt vervolgd op donderdag  (Willem II-thuis) en zondag (FC Twente-uit). Twee wedstrijden in kort tijdsbestek, gezien de ontboezeming van Zuiverloon niet ideaal voor hem. ‘Ik ga deze week op de bank liggen en kom er niet vanaf. Dat lijkt me het beste. We gaan kijken hoe we het gaan doen. Het wordt zwaar, dat is zeker. Maar ze moeten me met een brancard wegdragen, ik haak niet af. Geen denken aan.’

 

 

‘Ik heb gewoon echt veel verdriet gehad’

Een heel seizoen lang tegen degradatie strijden onder verre van ideale omstandigheden, Santi Kolk maakte het ook mee in Den Haag. Hij was clubtopscorer in het seizoen dat ADO Den Haag voor het laatst uit de Eredivisie duikelde. We schrijven de jaargang 2006/07. Of de selectie van veertien seizoenen geleden de laatste Haagse degradant blijft, wordt komende week duidelijk. Kolk denkt er het zijne van. ‘De degradatie van nu zou het gevolg zijn van ongelofelijk wanbeleid, dit is een optelsom, iedereen heeft dit aan zien komen.’ Dat was veertien jaar geleden anders, volgens Kolk. De voormalige aanvaller neemt ons mee naar het degradatieseizoen, maar voor hij zijn verhaal doet, moet hem wat van het hart. ‘Je mag best weten dat ik er nooit over heb willen praten, het was te pijnlijk. Degraderen is het ergste wat je als speler kan overkomen en dan ook nog bij de club van je hart. Het heeft me diep geraakt en nog steeds word ik er emotioneel van als ik terugdenk. Ik heb gewoon echt veel verdriet gehad, het was een zwarte bladzijde.’

 

Kolk herinnert zich dat de spelersgroep uit elkaar viel tijdens het seizoen. ‘Het bizarre was dat we echt een goede selectie hadden. Het was totaal onnodig dat we degradeerden, maar er gebeurden rare dingen. Er waren irritaties en voorvalletjes, zaken die binnenskamers moesten blijven stonden dezelfde dag nog in de krant. Eenmaal in zo’n negatieve spiraal kom je er niet meer uit. Michael Mols wilde ermee stoppen op een gegeven moment. Ik weet nog dat een aantal spelers naar zijn huis zijn gereden om hem over te halen om te blijven.’

 

De trainerswissel met Lex Schoenmaker voor Frans Adelaar miste ook effect. ‘Lex viel niets te verwijten. Die deed het voor zijn club. Iedereen weet dat Lex geen tactisch wonder was, hij was meer de man van een arm om je heen of een schop onder je kont.’ Dat Kolk zelf met twaalf treffers een alleraardigst seizoen kende en een transfer naar Vitesse verdiende, zorgde voor een dubbel gevoel. ‘Het is wel grappig, ik kwam terug naar mijn Den Haag, maar dan word je een nep-Hagenees genoemd, vinden ze dat je wegloopt na de degradatie. Maar je kunt het ook omdraaien: als iedereen zich zo had ingezet voor de club was ADO niet gedegradeerd. Daarnaast heb ik altijd gezegd pas na het seizoen te kiezen. Dat heb ik ook echt gedaan, pas toen zeker was wat er ging gebeuren heb ik een besluit genomen. Daarnaast had ik een tweejarig contract getekend, ik heb tijdens dat seizoen nog gezegd dat als ze zich niet meldden om te verlengen het dus waarschijnlijk was dat ik verkocht zou worden. Zo werkt het gewoon.’

 

Kolk herinnert zich dat de jaargang nog aardig begon. ‘We haalden wel punten in het begin, maar met trainer Frans Adelaar liep het helemaal fout. De supporters moesten hem niet, de druk werd groter en groter.’ De definitieve klap viel thuis tegen Roda JC. ‘We voelden het aankomen natuurlijk, de groep was al kapot. Ik ben er emotioneel onder geweest en heb dat ook getoond. Er was groepjesvorming. Ik begeleid nu wat spelers bij VVV-Venlo. Daar zie je dat ook. Ik begrijp het ook wel, het is niet tegen te houden. Zo veel tegenslag kun je als elftal niet aan. Normaal maak je het seizoen met elkaar af door van de boetepot naar Ibiza te gaan of zo, maar ik herinner me nog dat het afscheid heel kil was. Na de laatste bijeenkomst met sponsors zeiden spelers elkaar niet eens gedag. Het viel letterlijk en figuurlijk uit elkaar. In alle geledingen is het helemaal fout gegaan, er zijn rare en onverklaarbare dingen gebeurd.’

 

Het Haagse hart van Kolk krijgt door de eventuele aanstaande degradatie een nieuwe klap. ‘Ik hoop dat ze het redden en na de winst in Zwolle kan het ook nog, maar dit zag je de laatste jaren wel aankomen. Het is gewoon niet goed genoeg. Deze ploeg mist leiders, mannen, kerels. Waarom denk je dat de aanvallers van FC Groningen zich laten zien en zich ontwikkelen? Daar loopt ene Arjen Robben rond. Het is bij veel clubs een probleem, echte leiders zijn er niet. Het is allemaal heel jong. Daarnaast is er gewoon wanbeleid gevoerd. Met die Engelse manager vorig jaar, dat was toch al lachwekkend. Er zaten en zitten mensen op posities van wie mensen zich afvragen waarom ze daar zitten.’

 

Kolk wil nog wat kwijt. ‘De geluiden van nu, de plannen met een nieuwe eigenaar, je moet maar afwachten wat dat wordt. Alles valt of staat met goed beleid. Weet je wat mij het meest verbaast? Waar zijn de supporters? Ik weet dat ze niet bij de wedstrijden mogen zijn, maar ik heb ze niet gehoord of gezien. Bij Den Haag gaan ze toch altijd wel even langs. Ik doe geen oproep, hoor, begrijp me niet verkeerd, maar ik herinner me dat toen bij ons een groep supporters tijdens de training even het veld op kwam lopen. En zelfs bij een wedstrijd tegen Vitesse in het Zuiderpark, lukte het om de wedstrijd stil te leggen. Dat hoeft van mij niet, hoor, maar er lijkt wel een bepaalde moedeloosheid te heersen.’