ADO-doelman Ton Thie vond rust in Gambia

tekst: Peter de Waard

 

 

Hij was de beste keeper in de geschiedenis van ADO Den Haag, de opvolger van ‘die lange van Vianen, die bij elke lage bal er steevast overheen dook’ uit de Harrie Jekkers-klassieker O, o, Den Haag.

 

 

Maar de dood van de gracieuze Ton Thie, doelman van 1964 tot 1976, is voor iedereen bij de club een mysterie. René Pas, een van de spelers die hem opzocht in de rimboe van Gambia waar hij sinds 1996 woonde met waterpoloër Sonja Rook, zegt het ook maar uit de krant te hebben vernomen. "Hij had gezondheidsproblemen, waardoor hij twee jaar geleden was teruggekeerd naar Nederland." Hij overleed 25 februari in alle stilte. Uit een eerder huwelijk had Thie een zoon, met wie hij nauwelijks contact had.

 

Thie was doelman in een tijd dat clubtrouw nog hoog in het vaandel stond. ADO bestond voor het leeuwendeel uit echte Hagenezen. Thie speelde met Theo van den Burgh, Aad Mansveld, Joop Korevaar, Piet de Zoete, Lex Schoenmaker, Dick Advocaat en Martin Jol. ‘Nu nog kennen mensen dat team uit hun hoofd, terwijl ze van dat van twee jaar geleden geen namen meer weten.’

 

ADO was toen de subtop van Nederland. Vier keer stond Thie met ADO in een bekerfinale en twee keer werd die beker ook gewonnen. Drie keer eindigde ADO in die jaren als derde in de eredivisie. In 1974 eindigde Thie in een door de NOS georganiseerde verkiezing van Speler van het Jaar samen met Jan Jongbloed als eerste.

 

 

Ton Thie’s noodlot was dat hij na zijn carrière werd herinnerd door één moment. Hij figureerde in een filmpje van ‘het mooiste doelpunt van Johan Cruijff’. Op 2 januari 1972 werd hij door de meester verschalkt met een gekromde wonderlob, waarna Cruijff met een kousenophoudlint juichend over het veld rende.

 

 

Thie was zelf geen Hagenees. Hij werd geboren in Gouda, waar hij begon bij Olympia. Via de jeugd van Excelsior en tweededivisieclub Hermes DVS kwam hij in 1964 naar ADO, waar de legendarische Ernst Happel toen de coach was. Nadat Van Vianen vertrok naar Holland Sport werd Thie de vaste doelman. Hij heerste in de lucht en had uitstekende reflexen. Hij zou spelen voor Jong Oranje en het Nederland B-elftal, maar moest het voor het grote Oranje afleggen tegen keepers als Eddy PG, Jan van Beveren, Tonnie van Leeuwen en Jan Jongbloed.

 

In 1976 moest hij na 380 competitiewedstrijden door een liesblessure stoppen. In december 1979 speelde hij nog even voor zijn jeugdclub Olympia dat met twee geblesseerde doelmannen kampte. En in 1981 en 1982 nam hij deel aan de Mini-voetbalshow van de NCRV.

 

Uiteindelijk werd hij uitbater van het restaurant van het zwembad De Tobbe in Gouda. In een interview met de Haagsche Courant zei hij naar Gambia te zijn gegaan om aan de hectiek te ontsnappen en omdat hij in de warmte minder last had van fysieke ongemakken. Nederland hoefde voor hem niet meer. ‘Al die regeltjes. Ander zorgstelsel, nieuwe belastingen et cetera. Hoe langer je weg bent, hoe moeilijker het is om terug te keren.’

 

 

Met Nederlands sponsorgeld liet hij in het dorp twee diepe waterputten met semi-automatische touwpompen aanleggen. ‘"Toen die klaar waren, liep het dorp uit. Dat is dankbaarheid", zei hij. René Pas zocht hem op in 2010: "Hij woonde ver weg van de toeristencentra. Je kon er alleen komen na een soort safari over onverharde wegen met kuilen en hobbels."

 

Nadat hij werd getroffen door kanker, wilde hij geen contacten meer met de club en voormalige medespelers.