ADO Den Haag Vrouwen: Anne en Laura leerden voetballen in Afrika

door Klaas-Jan Droppert

 

 

Je zou het niet verwachten bij een volksclub als ADO Den Haag, maar de vrouwentak telt twee diplomatendochters. Anne Sellies en Laura Dankelman groeiden grotendeels buiten Nederland op en leerden voetballen in Afrika. Met avonturen als tongzoenen met een giraffe en winnen op stoffige veldjes. "Van looplijnen en het veld groot of klein maken had niemand gehoord."

 

Jemen, Canada en Mali. Dat zijn de landen waar Laura Dankelman tot haar 8ste jaar heeft gewoond. Haar moeder was verantwoordelijk voor ontwikkelingssamenwerking namens het ministerie van Buitenlandse Zaken. "Nu is ze terug in Nederland en is ze bezig met een conferentie voor werk voor jongeren in de Derde Wereld."

 

Het werk van haar moeder bracht Anne Sellies eveneens naar het buitenland. Ze woonde van haar 8ste tot haar 12de in Mozambique, waar Buitenlandse Zaken haar moeder als plaatsvervangend hoofd ontwikkelingssamenwerking naartoe zond. "Momenteel is ze ambassadeur in Costa Rica."

 

Een jeugd die totaal verschilt van die van hun ploeggenoten die in Den Haag, Delfgauw of Westland zijn opgegroeid. Het was een heel andere wereld. "We woonden in de hoofdstad Bamako aan een zandweggetje in een groot huis met een groot hek en met bewakers", zegt Dankelman, die in Jong ADO speelt. "Midden tussen de Malinezen. Alleen op straat gaan mocht ik uit veiligheidsoverwegingen niet. Spelen deden we binnen of in de tuin. Als je bij vriendjes ging spelen, ging je met de auto."

 

 

Altijd vrolijk

Voor middenvelder Sellies, die al wel in het eerste elftal speelt, een herkenbaar beeld. "Bij ons is het niet gebeurd, maar er waren verhalen over berovingen. In Afrika denken ze vaak: je bent blank en komt uit Europa, dus ben je rijk. Maar er is ook een andere kant. De mensen waren, anders dan hier, altijd heel vrolijk. Altijd groetten ze me of kreeg ik een aai over mijn bol."

In Afrika waren ze niet zo afgeschermd dat ze niets van het dagelijkse leven meekregen, ze zagen armoede en verkeerschaos. Dankelman: "Regels waren er niet en er gebeurden regelmatig ernstige ongelukken. Dan zeiden mijn ouders: 'Kijk maar even niet naar links'."

Hun tijd in Afrika was niet alleen voor hun algemene vorming, maar ook om sportieve redenen belangrijk. Daar, ver van huis, legden ze de basis voor hun huidige voetbalcarrière. Dankelman: "Een competitie was er niet, maar via een naschoolse activiteit begon ik met voetballen. Als enige meisje mocht ik met de jongens meedoen. Op een stoffige vlakte. Na verloop van tijd was alles oranje: de bal, je kleren en je gezicht. En als het regende, wat het niet zo vaak deed, veranderde het veld in een modderpoel."

 

 

Futsal

Sellies speelde wel competitie in Mozambique. "Via de Internationale Amerikaanse School waarop ik zat, kwam ik in het meidenteam. In Nederland had ik weleens gevoetbald, maar nu voor het eerst in teamverband. Omdat ik in mijn leeftijdsgroep eruit sprong, werd ik overgeheveld naar een team met oudere meiden. We speelden wedstrijden tegen de Franse of Portugese school, maar ook in Zuid-Afrika. In Mozambique was ik voor het eerst verbonden aan een club. Aan Inter Maputo. Daarmee speelde ik ook futsal, zaalvoetbal, op een betonnen veld. De beleving was geweldig, altijd zingen en dansen voor een wedstrijd. Voor mijn techniek en om snel te leren handelen is Afrika goed geweest, maar aan tactiek dachten we niet. We peerden de bal naar voren en gingen rennen. Van looplijnen, het veld klein of groot maken had niemand ooit gehoord. Dat leerde ik pas in Nederland."

 

 

De nu 17-jarige Dankelman keerde in 2011 met haar ouders terug naar Den Haag. Ze voetbalde bij REMO en Die Haghe voordat iemand haar tipte voor het onder 16-team van ADO. De 20-jarige Sellies streek acht jaar geleden weer in Warmond neer en voetbalde bij Ter Leede, CTO Amsterdam en Jong Ajax. Door een afgescheurde kruisband was ze lang uit de roulatie en spelen voor ADO was min of meer een test om te kijken of ze nog in de eredivisie meekon.

 

Nu mogen ze dan wel alweer lang in hun geboorteland wonen, maar het gezegde: 'je kan iemand wel uit Afrika halen, maar Afrika niet uit de persoon' geldt ook voor hen. Ze zijn er gevormd. Dankelman: "Door die ervaringen ben ik een open persoon geworden. Er is meer dan alleen Nederland, ik heb oog voor het feit dat er verschillende culturen op een continent leven."

Sellies: "Daar sluit ik me bij aan. Maar tegelijkertijd heb ik in Nederland wel een groter vrijheidsgevoel. Daar kon ik niet overal naartoe, hier kan ik naar de stad gaan om te winkelen als ik dat wil."

 

 

En dan zijn er nog de herinneringen. Aan Sinterklaas die bij 40 graden met de boot in Mali aankwam en in Mozambique in een luxe limousine bij de ambassade arriveerde. Of aan het uit Nederland meegebrachte vuurwerk dat Bamako op zijn grondvesten liet trillen. Dankelman: "En de vakanties. Naar safariparken en resorts. In een daarvan kreeg ik een soort tongzoen van een giraffe."

Sellies: "En ik een kus van een olifant. Heel bizar. Wij gingen vaak in het weekend naar Zuid-Afrika. Naar het Krugerpark. Ja, de big five heb ik zeker gezien."

 

 

Maar ook in Nederland is Afrika nooit ver weg. Dankelman: "Thuis hebben we veel Afrikaanse maskers. Mensen die op bezoek komen, kijken er vreemd van op. Ik niet, want het hoort bij mijn leven. Als Mali op het nieuws is, dan volg ik dat wel. Momenteel met de oorlogen gaat het daar helaas niet zo goed."

Sellies: "Ook wij hebben beelden en kraaltjes thuis. Dat vind ik niet gek, want het is een deel van mijn leven. Ook in Mozambique is het momenteel onrustig, maar ik zou er graag nog een keer naartoe willen. Om al die mooie herinneringen nog een keer te beleven."

Dankelman: "Ja, dat zou heel mooi zijn als ik dat nog een keer kan doen."