Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 06-06-2020 11:10:00

Voetbal: terug naar de mensen

Column Sjoerd Mossou

Bij de clubs uit de eredivisie zijn opgeteld inmiddels ruim 114.000 seizoenkaarten verkocht. Dat is ongeveer de helft van het totaal van vorig jaar, nu al, terwijl de competitie pas op zijn vroegst over drie maanden begint. Veel gekker is nog: mocht die eredivisie in september eindelijk weer van start gaan, is de kans groot dat er helemaal geen publiek in de stadions mag. Vele tienduizenden mensen hebben voor enkele honderden euro's een kaartje gekocht voor een evenement waar ze waarschijnlijk helemaal niet naartoe mogen, of slechts ten dele. Is dat raar? Nou, best wel.

Mijn vrienden en ik kochten zelfs een zogenoemde 'gouden seizoenkaart', samen met nog duizenden anderen, waarbij je er nu al mee akkoord gaat dat je sowieso géén vergoeding krijgt, hoeveel pandemieën ons ook gaan treffen in de komende tijd. In het slechtste geval zien we komend seizoen niet één wedstrijd op de tribune, maar we krijgen geloof ik wel wat korting op een petje in de fanshop, dat is natuurlijk al prachtig genoeg.

Loyaliteit, heet dat, populair gezegd. Je zou het ook knettergek kunnen noemen, maar wat het ook is: het vormt het definitieve bewijs dat voetbalsupporters geen klanten zijn, en voetbalclubs geen normale bedrijven.

Het laat zien dat voetbal niet zoiets is als entertainment of vermaak, dat het zelfs allang geen 'sport' meer is in de letterlijke zin van het woord. Voetbal is een mix van heel veel dingen, een sociaal bindmiddel dat de ratio overstijgt, een wonderlijk cultureel fenomeen dat je het ene moment verfoeit, en het volgende moment tot tranen toe beroert. Voor iets wat tamelijk onbelangrijk is, is voetbal voor heel veel mensen enorm belangrijk.

Er valt ook wat te leren van het getal: 114.000 and counting. Vermoedelijk is nooit duidelijker bewezen dat voetbalclubs drijven op hun achterban, op de mensen die de club als een deel van hun identiteit zijn gaan beschouwen.

Dat vraagt ook een definitief andere manier van denken; onze profclubs worden in het coronajaar 2020 letterlijk gered door hun supporters. Als al die mensen hun seizoenkaart niet nu al hadden verlengd, en betaald, dan was een aanzienlijk deel van de clubs allang verzopen.

Die clubs erkennen dat ook ruiterlijk, ze verdrinken haast in dankbaarheid en nederigheid, met al die kreten en filmpjes op sociale media. Maar laat het ook een les zijn richting de nabije toekomst.

Die rare trend van besloten trainingen alleen al. Die uitvakken in Nederlandse stadions, vermomd als dierenkooien. Die verplichte combiregelingen, of de wedstrijden zonder uitpubliek. De achteloosheid en desinteresse van sommige voetballers richting hun fans. De soms onmetelijke afstand tussen bestuurders en supporters. De moeite die je moet doen om een voetballer bij een amateurclub te krijgen tegenwoordig, of in een schoolklas, zogenaamd omdat het allemaal 'professioneler' is geworden.

Als corona iets leert, dan is het dat voetbal terug moet naar waar het vandaan komt. Naar de mensen.