Nooit verzaken, altijd maar doorgaan

Lex Immers gaat ook op zijn 33ste nog voorop in de strijd bij ADO Den Haag. Toch voelt hij dat de jaren beginnen te tellen. "Ik moet in het weekend pieken en niet meer op de training."

 

 

door Yorick Groeneweg en Daniël Dwarswaard

 

 

Zijn eerste doelpunt voor ADO ziet Lex Immers nog zo voor zich. Als we hem de beelden van 27 augustus 2007 laten zien, weet hij precies wat volgt in de 88ste minuut tegen Cambuur. Voorzet komt van rechts. Pats. Rake kopbal bij de tweede paal. Na een uitzinnige sprint juicht hij in blote bast voor de fanatieke aanhang op Midden-Noord.

 

"Het begin van een mooie carrière, nu moet ik hem nog goed afsluiten", zegt Immers ruim twaalf jaar later. Hij kijkt in hetzelfde stadion terug op de jongere versie van zichzelf. "Ik ging natuurlijk helemaal uit mijn dak, dit was een jongensdroom om zo te scoren. Het was ook het eerste doelpunt in het nieuwe stadion en de eerste overwinning van dat seizoen."

 

Wat hem verder opvalt? "Ik was toen heel anders dan nu. Zo uitbundig zou ik nu niet meer juichen. Ja, of ik moet in de laatste minuut de winnende tegen Ajax maken. En die hanenkam, haha, met van die stekeltjes in het midden. Dat weet ik nog goed. Ik wilde alleen die puntjes zwart, maar dat was een beetje verkeerd gegaan. Had ik een complete zwarte baan op mijn hoofd.

 

 

Blond

"Trainer Wiljan Vloet vond zo'n kapsel - ondanks dat ik had gescoord - niet zo'n goed idee. Hij zei: 'Maak het maar weer gewoon blond'. Dat deed ik. Toen waren er in de kleedkamer weer gasten die zeiden: 'Waarom? De trainer maakt maar een geintje, joh.' Heb ik het weer zwart gemaakt. Moest ik het er wéér uithalen van Vloet, want ik was een jonge speler die het eerst nog maar eens moest laten zien."

 

Inmiddels heeft Lex Immers een paar honderd wedstrijden in de benen, waarvan de meeste voor ADO. In diezelfde kleedkamer kijken ze nu tegen hem op. Al voelt hij zich geen routinier. "In mijn bovenkamer zeker niet. Ja, het herstel gaat langzamer. Als mensen me op het veld zien lopen dan denken ze misschien dat ik nog 28 ben, maar ik ben bijna 34. Toch voel ik me jeugdig, in mijn hoofd ben ik nog 26. Tot ik van een wedstrijd moet herstellen."

 

 

Het is voor Immers lastig te accepteren dat zijn lichaam protesteert. "Ik kon altijd elke dag gas geven. Nu moet ik elk weekeinde pieken en niet meer op de training. Dan kan ik nog brengen wat mensen van me gewend zijn: voorop gaan in de strijd en de tegenstander afjagen. Het is tegen mijn natuur om af en toe op de training te zeggen: 'Vandaag even wat minder.' Ik wil altijd doorgaan. Maar het zal toch moeten.

 

"Mijn vader is precies hetzelfde. Hij is nu in mijn nieuwe huis bezig, we gaan naar Waddinxveen. Staat-ie te klussen. Dan zeg ik: 'Joh, moet ik even een tosti voor je maken?' Het is dan al twee uur, of zo. 'Nee, ik hoef niks', zegt hij dan. 'Dat komt dadelijk wel.' Hij heeft voor zichzelf ook geen rust, blijft altijd maar doorgaan. Zo heb ik dat met voetbal."

 

Immers heeft het als voetballer ook altijd van hard werken moeten hebben. Om anderen te kunnen laten excelleren. Recent bij ADO Nasser El Khayati, eerder bij Feyenoord ook Graziano Pellè. "Ik snap dat er mensen zijn die zeggen dat ik in mijn handen mag knijpen met zo'n carrière. Dat doe ik ook. Ik ben eigenlijk een voetballer op basis van nooit verzaken en altijd doorgaan. Als ik dit karakter niet had gehad, dan had ik gewoon bij de amateurs gespeeld."

 

Het was altijd knokken tegen de beeldvorming. "Toen ik hier bij ADO binnenkwam, zeiden de mensen al: 'Leuk, maar die gaat het niet redden.' Uiteindelijk ben ik hier een belangrijke pion geworden en heb ik een transfer naar Feyenoord verdiend. Daar was het precies hetzelfde, maar speelde ik meer dan honderd wedstrijden. Ronald Koeman stelde me altijd op, dat zegt genoeg. De laatste jaren zijn er bij Feyenoord ook niet zoveel 'nummers 10' geweest met zo'n doelpuntenmoyenne. Uiteindelijk heb ik daar vier goede jaren gehad. Martin Jol zei over mij dat ik me aanpas aan het niveau waar ik speel en dat heb ik ook gedaan."

 

 

Ouder worden

Toch liet kritiek Immers niet koud. "Maar dat is ook ouder worden. In het begin bij Feyenoord zei Jan Everse dingen over mij, waarvan ik dacht: wie ben jij om dat te zeggen? Als coach ben je overal door het ijs gezakt en dan ga je dingen roepen over andere mensen. Natuurlijk moeten we dingen vergeten, ik heb ook fouten gemaakt in het leven. Zoals toen met Ajax, dat ik dingen geroepen heb."

 

 

Meer nog dan van de kritiek heeft Immers er last van gehad dat hij zich na een overwinning op Ajax liet gaan. Hij stond in het supportershome van ADO op de bar toen hij en de fans kwetsende anti-Ajax-liedjes zongen. "Ik werd er door iedereen over aangesproken. Ik kreeg een boete en moest op gesprek. Ik vond het allemaal overdreven. Ik bedoelde het niet zo. Ik liet me meevoeren in het moment. Jeugdigheid.

 

"Ik kom nog weleens mensen tegen die mij willen provoceren. Dan zeggen ze: 'Hé, ik ben voor Ajax.' Dan zeg ik: 'Nou prima toch, iedereen zijn eigen club. Ajax doet het goed in Europa, leuk om naar te kijken.' Ik ga daar nu heel anders mee om dan vroeger, toen had ik gezegd: 'Hou lekker je kop dicht'. Zo ben ik helemaal niet meer. Van dat soort situaties leer je en word je een grote jongen."

 

Die grote jongen heeft met zijn vrouw Kelly nu drie kinderen. De oudste van twaalf voetbalde ook bij ADO. Tot zijn vader bij Cardiff City ging spelen en het gezin naar Wales vertrok. Eenmaal terug in Den Haag was Immers junior direct weer welkom bij de jeugdopleiding van ADO in het Zuiderpark, maar senior stak daar een stokje voor.

 

"Ik wil niet dat het allemaal vanzelf gaat in het leven, je moet er ook wat voor doen. Ik zei tegen Milan: 'Ga eerst lekker bij Wilhelmus voetballen en laat het daar maar zien.' Op een gegeven moment was daar het plezier minder. Nu is hij gestopt. Dat is ook de leeftijd. Ik ga niet pushen."

 

Immers ging daarvoor altijd mee naar wedstrijden en trainingen. Zoals zijn vader Marco dat ook bij hem deed. "In de opvoeding ben ik eigenlijk hetzelfde. Relaxed, maar als het moet dan sta ik erboven. Ik vorm mijn kinderen, hoe ze in het leven staan. Wij hebben wat meer te besteden dan een gemiddeld gezin, maar ik geef ze wel mee dat niet alles gratis is en dat ze moeten werken voor hun centjes.

 

 

Zakgeld

"Zo heb ik ook mijn carrière doorlopen, ik heb me altijd moeten bewijzen. Het kwam me nooit aanwaaien. Milan is heel makkelijk. Hij krijgt zakgeld, maar af en toe is dat op. Zijn moeder zegt dan: 'Dahaag.' Stiekem maak ik dan weleens een tientje naar hem over, al moet ik af en toe ook mijn poot stijf houden. Ik gun het hem van harte, maar hij moet weten dat het niet altijd maar kan."

 

 

Dit voorjaar tekende Immers nog eens voor drie seizoenen bij in Den Haag. Eigenlijk voor zes jaar, waarvan drie jaar als speler en drie als jeugdtrainer. Maar hij kijkt verder. Met een schuin oog al naar een nieuwe loopbaan: profdarter worden. Immers scrollt bevlogen door zijn telefoon en deelt de statistieken van de eredivisie, waarin hij zelf al speelt. Hij staat tweede als het gaat om 180'ers.

 

"Gewoon een heel leuke, positieve sport. Zonder agressie of gekkigheid op de tribunes of de zaal. Ik volg alles en ken ze allemaal: Raymond van Barneveld, Michael van Gerwen, Jeffrey de Zwaan. Ik heb hier in het stadion ook een toernooi gehad, maar ik wil er graag tussen lopen. Dan moet ik er echt uren in gaan stoppen. Ik kan nu wel drie uur per dag gaan gooien, maar mijn piekmoment moet in het weekeinde liggen. Ik wil zolang mogelijk blijven voetballen."

 

Als darter hoopt hij daarna Nederland te verbazen. Van Barneveld heeft al aangegeven hem te willen helpen. "Ik weet niet of ik even goed word als een Van Gerwen, Anderson of Cross, maar ik wil het wel. Als de pijltjes goed vallen, kan ik daar ook geld mee verdienen. Ik ben een doorzetter. Het betaald voetbal, dat wilde ik halen. Dat is gelukt. Als ik nu dit podium wil halen, ga ik het ook halen. Als ik het karakter van het voetbal naar het darten kan overbrengen, dan weet ik voor duizend procent zeker dat ik er daar ook sta.''