ADO ongeslagen record op eigen terrein kwijt

Hoe de Zuiderparkbewoners hun ongeslagen record, op eigen terrein kwijtraakten door 'n 2-0 nederlaag tegen de H.B.S-ploeg, die zich dezen middag ' zeer beslist sterker betoonde dan A.D.O., dat niet meer den goeden vorm van eenige weken geleden bezit.

De eerste goal moest beslissen.

Voor 'n club met kampioensaspiraties is er haast geen zwaarder wedstrijd te bedenken dan 'n plaatselijke ontmoeting — „derby" in het voetbaljargon — tegen 'n elftal, dat zelf geen bijzonder belang meer bij den strijd heeft en het daardoor zonder de hoeveelheid zenuwen kan stellen, welke het spel der kampioenscandidaten ongunstig beïnvloeden. A.D.O. is het zóóveelste elftal geweest, dat tegen het noodlot van 'n plaatselijke ontmoeting niet bestand bleek; na 'n gelijk opgaande eerste speelhelft — met 'n tikje A.D.O.-meerderheid in het veld, doch zonder doelpunten — besliste H.B.S. den strijd in het Zuiderpark dusdanig in haar voordeel dat er wel geen enkele A.D.O.-man geweest zal zijn, die iets op deze H.B.S.-zege had af te dingen.

Meer dan 'n uur bleef de score blank, de verdedigers waren doorloopend de baas in tegenstelling met den eersten wedstrijd op Houtrust, toen het 3—3 werd. Men kon het aan zien komen, dat de eerste goal beslissen zou en daarbij werd het steeds duidelijker dat die eerste goal bij Quax zou vallen, want aan de overzijde verdedigden Vermetten en vooral Denis zóó feilloos, dat de A.D.O.-voorhoede lamgeslagen bleek. Toen dan ook, 26 minuten voor het einde, Quax onhoudbaar gepasseerd werd, was A.D.O. geslagen; het deed er toen weinig meer toe of het tenslotte 2—o, 3—o of 4—o zou worden. Evengoed had 'n eerste goal voor A.D.O. 'n Zege kunnen inluiden voor de roodgroene ploeg, maar met de twee Ned. elftal-aanvoerders Denis en Vermetten in topvorm en 'n destructief voetballer als Reeder in de functie van Tap's bewaker, was het scoren van 'n doelpuntje 'n volslagen onmogelijkheid voor de roodgroene voorhoede, die met 39 goals uit 14 wedstrijden haar productiviteit in dit seizoen anders wel bewezen heeft. De lang niet feillooze A.D.O.-backs verschaften meer kans op doelpunten en daar wist H.B.S. van te profiteeren.

De loketten gesloten.

Geweldig was de belangstelling voor dezen wedstrijd, de vierde plaatselijke ontmoeting die het Haagje binnen enkele weken tijds te aanschouwen kreeg. Om kwart voor twee werden de loketten gesloten, toen er circa 7000 kaarten waren uitgegeven, naar de A.D.O.-secretaris ons vertelde; meer toeschouwers kan het Zuiderpark er niet herbergen. Er bleken nu nog te veel te zijn, want men zag zich genoodzaakt om 'n rij bezoekers binnen de omheining in het gras te doen plaats nemen volgens het systeem-Ajax; met groote geestdrift „namen" de gegadigden voor 'n kil graszeteltje de omheining, waardoor het publiek, dat in de gelegenheid gesteld was om zijn dubbeltjes te offeren voor de Endat-speldjes, tevens 'n geïmproviseerde hinderniswedstrijd van hekkenspringers te zien kreeg als daadwerkelijke athletiekdemonstratie.

Felix Smeets, die over twee dagen naar Indië vertrekt, speelde zijn laatsten wedstrijd en werd dus gehuldigd; het valt ongetwijfeld zeer te apprecieeren ^dat zijn A.D.O.-tegenstanders hem 'n afscheidscadeautje offreeren, maar kan men al dat gespeech niet beter in de kleedkamer ten beste geven? Het werd nu tien minuten over twee voordat schermmeester Aerts (die nog steeds niet bleek te weten dat H.B.S. in het zwart speelt en daarom in 'n zwart scheidsrechtersjasje als hinderlijke twaalfde man tusschen elf zwarthemden verscheen) kon laten beginnen.

Tactische fouten van A.D.O.

Het veld, bevroren en weer ontdooid, was verraderlijk glad; het duurde geruimen tijd voor de spelers eraan gewend waren. Vooral de H.B.S.-ers, dien den vrij stevigen wind tegen en de scherpe zon in het gezicht hadden, voelden zich aanvankelijk weinig thuis onder die belemmerende omstandigheden, doch gelukkig voor hen hadden Denis en Vermetten er aanstonds goed het oog in. Het gladde veld verschafte Reeder op de spilplaats bij H.B.S. 'n nuttige gelegenheid om glijbaantje te gaan spelen, hij slingerde zijn lange beenen telkens naar den bal, gleed nu eens Wim Tap voor de voeten en glibberde dan weer tusschen 'n combinatiespelletje van de twee internationaals Breitner en Tap. Mooi voetbal was het niet van hem, maar het was nuttig, want telkens als het A.D.O. binnentrio weer te veel tijd noodig had om den bal vrij te spelen, smeet Reeder zich als 'n machtig destructief element ertusschen in.

Onbegrijpelijk was het ons, dat het A.D.O. binnentrio zich voor rust vrijwel uitsluitend bepaalde tot kort passeeren, dat in langzaam tempo werd uitgevoerd en voor backs als Denis en Vermetten juist 'n kolfje naar hun hand was. Even onbegrijpelijk was het ons, waarom men Breitner linksbinnen en v. d. Meer rechtshalf had geplaatst; weliswaar was de jonge A.D.O.-internationaal vorige week de eenige die, tegen 't einde van den wedstrijd Sparta A.D.O., begreep dat men met schieten de meeste kans maakt bij 'n kreupelen doelman als Cohen toen, maar in zijn speltype is Breitner toch vóór alles verdediger. Beide fouten werden door A.D.O. na rust hersteld: de vleugelspelers, van wie Gé Tap in de eerste helft vrijwel genegeerd was, kregen meer werk en Breitner trok weer op zijn linkshalf plaatsje, maar toen was de nuttigste tijd om te scoren al voorbij,

A.D.O.'s voorhoede maakte vele tactische fouten in dezen wedstrijd, fouten die des te meer opvielen, omdat men speelde tegen geroutineerde backs met internationale ervaring. Waarom b.v. stelde Tap zich telkens op als 'n soort middenfiguur tusschen spil en centervoor, waardoor hij zelden of nooit voor

het doel was als er 'n kans kwam? H.B.S.' oud-voorzitter Pater heeft' in de Corinthian onlangs voorspeld, dat Wim Tap nog eens centerhalf zou gaan spelen en in dezen wedstrijd leek het daar veel op, want hij zette de aanvallen wel op, doch bleef te ver achter om ze goed af te werken zooals 'n midvoor betaamt. Tap is heel wat veranderd sinds vroeger!

Typisch was het verschil van speelwijze tusschen de beide midvoors: H.B.S. had juist Ophorst zoover mogelijk naar voren opgesteld om te profiteeren van throughpasses der binnenspelers, 'n systeem dat, blijkens de vijf goals die deze jonge H.B.S.'er in de laatste drie wedstrijden gescoord had, goed voldeed. Het nadeel ervan is dat de midvoor op die manier vaak offside komt te staan (zooals Tap vroeger!), maar men dwingt er de verdedigers door om voortdurend op hun qui vive te zijn, terwijl bij 'n A.D.O. aanval het spel in den regel zoolang opgehouden werd dat de H.B.S.defensie zich keurig opgesteld had voordat Tap c.s. binnen schotsafstand gekomen waren.

A.D.O.'s voorhoede vastgezet.

Het was H.B.S.' backlinie, die zich in dezen wedstrijd deed gelden. Vermetten was rustig en trapvast, maar toch hoeveel beter was ditmaal Denis, die vrijwel ongenaakbaar was en zijn buurman volkomen inde schaduw stelde. Men heeft vaak gezegd, dat Denis niet meer zou deugen voor het Ned. elftal, dat hij te stijf en te langzaam geworden zou zijn, doch zijn werk in dezen ^wedstrijd was volmaakt, hij beheerschte het spel zooals in vroeger jaren. Dat A.D.O.'s voorhoede niet wist te scoren is voor 'n groot deel aan Denis' superieuren vorm te danken of te wijten, al naar men het opvatten wil. Als Denis wil, is hij nog steeds de aangewezen partner voor van Kol, dat bleek dezen middag overduidelijk. Juist tegen zijn stadgenooten speelde hij zijn beste spel!

Nu van Osch zijn goede schot plots is kwijtgeraakt, moet het in A.D.O.'s aanval voornamelijk komen van Wim Tap en wanneer die stevig in de gaten gehouden wordt, is A.D.O.'s voorhoede tegen 'n goede achterhoede kansloos. Tegen van Kol en de Boer wisten de roodgroenen in Amsterdam, toen Anderiessen Jr. zich met de bewaking van Tap belastte, niet te scoren; tegen Denis en Vermetten ging het ook niet, want A.D.O.'s voorhoede werd aanhoudend vastgezet.

Slechts zelden hoefde Rambonnet in te grijpen, al was A.D.O. voor rust ook sterker in het veld; 'n kogel van Wim Tap, op 25 Meter afstand gelost, werd door den ex-Be Quick keeper over de lat gewipt en één keertje redde Schoorel keurig, toen Rambonnet, uitloopende, gepasseerd was. Aan den overkant bofte A.D.O., toen Ophorst, na tusschen de backs doorgesneld te Zijn, keihard tegen de paal schoot, overigens bleef Quax de baas, terwijl zijn backs heel wat betrouwbaarder