Tom Beugelsdijk: de vriendelijke reus van ADO

door Steven Verseput

 

 

Iedereen noemt hem Tommie, hier in Den Haag. Een cultheld, zo wordt hij getypeerd. Harde werker, hart op de tong. Een voetballer zoals je ze zelden ziet. Ongecompliceerd als mens en als speler. ADO’s vriendelijke reus, buiten het veld. "Hé vriend", zegt hij tegen velen bij de eerste begroeting. Tom Beugelsdijk – voetballer van het volk, voor het volk.

 

 

De ADO Den Haag-verdediger (27) werd in augustus verkozen tot ‘Maatschappelijk Speler Eredivisie 2017’. Om het fenomeen Beugelsdijk beter te begrijpen liepen we mee tijdens een van zijn maatschappelijke activiteiten, afgelopen woensdag. De vierde editie van het ADO Den Haag G-voetbaltoernooi in het Cars Jeans Stadion.

 

 

Ruim honderd kinderen zijn er. Ze spelen wedstrijdjes met de spelers van ADO. "Als je hier vraagt met wie ze in het team willen, zegt 90 procent Tommie", vertelt Anton Nijboer, projectmanager van ADO Den Haag in de Maatschappij.

 

 

Beugelsdijk moedigt aan, geeft high fives, omhelst de jochies. "Het moet hun dag van het jaar zijn. Ik wil ze het gevoel geven dat ze een heel belangrijk toernooi spelen." Hij overhandigt een cheque van 2.000 euro aan een speler van een net opgericht G-voetbalteam van ADO. "Alsjeblieft, grote vriend." Door zijn uitverkiezing mag hij in totaal voor 50.000 euro aan goede doelen doneren.

 

 

Zo snel als hij praat, zo bonkig loopt hij, met grote, brede stappen. Hij heeft, met een snee van vijf centimeter in zijn linkerwang, iets weg van een kooivechter, Hij doet voor hoe hij een teamgenoot raakte in de wedstrijd tegen Excelsior. "Hij liep naar achter, ik naar voren. Ik zei, Tom! En toen: boem."

 

 

Bij de clubs waar hij speelde – ADO, FC Dordrecht, FSV Frankfurt en nu opnieuw ADO – liepen fans met hem weg. Hij is altijd meer Tommie dan Tom geweest. Een alomvattende verklaring voor zijn populariteit heeft hij niet. "Misschien komt het doordat ik gewoon een chille gozer ben. Zij willen werkers zien, dat ben ik." Hij is normaal gebleven in een wereldje waar het soms moeilijk is normaal te blijven. "Even serieus, wie ben ik nou helemaal?"

 

 

Hij is ontwapenend, aaibaar, toegankelijk, zegt Nijboer. "Hij heeft nog nooit nee gezegd als ik hem ergens voor vroeg." Hij is op dit moment voor vier duels geschorst, na een elleboogstoot tegen NAC-speler Pablo Marí. De beelden zijn overduidelijk, maar voor zijn gevoel ging Beugelsdijk het duel op legitieme wijze aan.

Zondag tegen Feyenoord (2-2) zit hij op de eerste rij van de hoofdtribune, dicht op het veld, als een soort talisman. "Verschrikkelijk om deze wedstrijd niet te mogen spelen."

 

 

Verpleegsters

Een dag eerder, na de training, het hoofd nog rood na een paar sprintjes. Een bekende loopt langs. "Hoe is het vriend?" Als de man even later op zijn scootmobiel wegrijdt, knikt hij. "Gaat-ie weer, Schumacher."

 

 

Feyenoord-speler Jens Toornstra zei eens dat verpleegsters wel wat meer mogen verdienen en profvoetballers wat minder. Beugelsdijk sluit zich daarbij aan. "Zij werken op een andere manier veel harder. Ik ren me hier ook de pleuris. Maar wat zij doen is veel dankbaarder werk. Die verhoudingen kloppen niet."

Hij spreekt over de vele verzoeken die hij krijgt. Zoals: of hij een jeugdtraining wil bezoeken, of een verjaardagsfeestje. "Dat is een droom voor dat kind als jij eventjes twintig minuten langs komt. Je denkt: moet ik op mijn vrije zaterdag naar Zoetermeer naar een kleine. Maar dan denk ik ook weer: is lullig als ik het niet doe, als het echt zijn droom is."

 

 

Soms proberen mensen misbruik te maken van zijn bekendheid en bereidwilligheid. Vorig weekend wilde een opdringerige man met hem op de foto bij het EK darts in Hasselt, met een kartonnen bord met tekst erop. Beugelsdijk keek net op tijd naar de tekst, stond er: daar moet een piemel in. "Dan denk ik: pik, je naait me waar ik bij sta. Hij was met een groep en wilde teruggaan met die foto. En had het de volgende dag op internet gestaan."

 

 

Hij is geboren om de hoek bij het oude Zuiderparkstadion. ADO en Den Haag zitten in zijn bloed. Zijn moeder was voor ADO, op zijn tiende kreeg hij een seizoenskaart toen hij er in de jeugdopleiding ging spelen. Een groot talent is hij nooit geweest. Hij zat veel op de bank in de jeugd, elk jaar was er twijfel of hij mocht blijven. Voetbal is in zekere zin zijn redding geweest. Hij heeft alleen een mavo-diploma. Hij werkte bij een schoonmaakbedrijf voor hij zijn eerste contract tekende bij ADO.

 

 

Zijn moeder overhandigde hem de prijs voor maatschappelijk speler van het jaar. "Zij is de belangrijkste persoon in mijn leven, zij bracht mij altijd naar voetbal, kwam altijd kijken, in weer en wind." Ze hemelde hem niet op, terwijl hij dat bij andere jeugdspelers wel zag gebeuren. "Als ik niet speelde zei mijn moeder: weet je Tom, nu is het vervelend, maar op dit moment is die jongen die op jouw plek speelt gewoon beter."

 

Toen hij in 2014 naar Frankfurt vertrok was dat moeilijk voor beiden. Het was voor het eerst dat hij op zichzelf ging wonen. Als het even kon reed hij op vrije dagen naar Den Haag, een rit van ruim vier uur. "Zij heeft mij daarna weleens verteld dat elke keer dat ik weer naar Duitsland vertrok, ze pijn in haar buik had." Hij miste onder meer haar stamppot. Het was soms eenzaam, daar in Duitsland. Na een jaar kwam hij terug naar Den Haag. Hij woont nu op zichzelf, maar als het nodig is doet zij nog de was. "Ik doe het ook zelf. Maar soms heb ik te veel, en dan breng ik het bij haar. En ik eet vaak bij haar." Koken doet hij niet.

 

 

Zijn moeder heeft een baan bij de ASN Bank. Toen hij naar Frankfurt ging heeft hij erop aangedrongen dat ze een dag minder per week ging werken: drie in plaats van vier. Het salaris compenseert hij. "Het mooie is: vrijdag, zaterdag, zondag en maandag heeft ze nu vrij." Volgende maand wordt ze 59. "Ik wilde iets terugdoen, voor wat zij altijd voor mij heeft gedaan. Nu kan ik dat doen, nu verdien ik wat meer dan vroeger. Mocht ik ooit nog een keer een klapper maken dan kan ik zeggen: mam, ga lekker met pensioen."

 

 

Zijn ouders scheidden toen hij zes was, zijn vader verdween uit zijn leven. Een paar maanden terug sprak hij voor het eerst met hem af – na ruim twintig jaar. Het was een goed gesprek. Het initiatief kwam van hemzelf. "Ik was gewoon nieuwsgierig." Beugelsdijk: "Ik ben niet boos op hem. Het is zo gelopen, iedereen maakt keuzes, ik maak ook niet altijd de juiste keuze. Ik heb hier van geleerd: ik weet hoe het niet moet als ik dadelijk kinderen mag krijgen."

 

 

Hecht

Hij, zijn moeder en zijn broer zijn hecht. Zijn zeven jaar oudere broer is bij ieder duel aanwezig. Hij is goochelaar en was vroeger ook clown. Door het grote leeftijdsverschil nam zijn broer vroeger de vaderrol op zich. "Als mijn moeder moest werken, zorgde hij dat hij thuis was als ik uit school kwam en zette hij brood klaar en dat soort dingen."

De telefoon gaat. "Daar belt die brogum."

 

 

Hij is van nature energiek en druk, en soms wild. Als voetballer is hij rustiger geworden. Hij is minder bij opstootjes betrokken, is niet meer de tijdbom die hij was. "Ik doe geen gekke dingen meer." Hij kent zijn beperkingen als voetballer: niet pingelen, geen fratsen, simpel spelen. "Ik kan heel goed verdedigen, dat is mijn job. De spits uitschakelen, de bal naar de goede kleur inspelen, dat is het liefste wat ik doe. En als ik de goede kleur niet zie, gaat-ie de tribune in."

 

 

In het veld heeft hij een verbeten, soms woeste kop. Hij kan zich vastbijten in spitsen, kan genieten van tackles. "Als ik alles meeneem, met bal en al, en hij boem de lucht in vliegt, en ik met de bal doorloop en het publiek erachter komt. Jahh, dat is kicken. Nog lekkerder dan scoren."

 

 

Verderop staat een ventje te wachten om een foto met hem te maken. Beugelsdijk staat op. "Hoe is het jongen?"