Xander Houtkoop wordt moedeloos van bijrol

Door Pim Bijl

 

 

Moedeloos wordt Xander Houtkoop van zijn bijrol. De buitenspeler van ADO Den Haag werkt hard, blijft knokken, maar ziet ook dat Henk Fraser niet met echte flankspelers speelt nu hij van systeem is gewisseld. "Een trainer is er om naar het grote geheel te kijken, maar ik heb daar helaas niet zo'n grote rol in."

 

 

Xander Houtkoop loopt er een beetje verloren bij in het Kyocera Stadion. Hij, al zijn leven lang een echte flankspeler, weet dat ADO Den Haag dit weekeinde weer zonder echte buitenspelers aan de wedstrijd begint. Tegen Go Ahead Eagles nog wel, de club waarvan hij deze zomer transfervrij de overstap maakte naar ADO. "Ik train gewoon keihard, maar de trainer stelt mij niet op", zegt Houtkoop. “Dat is pijnlijk".

 

 

In het begin van de competitie nam hij zich nog voor geduld te oefenen. Hij wilde wennen aan de club, aan de nieuwe omgeving. Zijn kansen zouden komen. Maar de spaarzame basisplaatsen en inval beurten vallen hem steeds zwaarder. Op het trainingskamp in Spanje rook hij zijn kans. Op dag één stond hij ineens inde basis tijdens een trainingspartijtje. Daarna werd hij ziek en ging Fraser over op een 4-4-2 systeem met hangende middenvelders. Weg kans.

 

 

"Pure pech", vindt Houtkoop. "Waarschijnlijk heb ik iets verkeerds gegeten of een klein virusje opgelopen. Ik heb één nacht nauwelíjks kunnen slapen, heb mij nog wel bij het eten gemeld, maar voelde mij slap. De trainer moest het anders invullen en kiest sindsdien voor een ander systeem, waarin ik niet voor kom. Zuur. Nu moet ik bij de beloften gaan spelen om wedstrijdfit te blijven. Dat is lastig. Een mentale kwestie.”

 

 

De 25 jarige geboren Amsterdammer is eerlijk. Of hij, ondanks zijn bijrol, wel het vertrouwen voelt van Fraser? „Nee, op dit moment niet," zegt Houtkoop na een koude wintertraining. "Ik krijg ook geen signalen dat ik goed bezig ben. Ik weet dat het team op één staat, maar het zou fijn zijn af en toe een positief signaal op te pikken. Ik ben iemand die vertrouwen nodig heeft en vertrouwen opbouwen, dat is moeilijk nu. Daar moet je ook zelf aan werken. Toch is het af en toe fijn om een duwtje in de goede richting te krijgen."

 

 

Je ziet het in zijn ogen. Moedeloos wordt Houtkoop er van. Maanden voetballen in de schaduw en nauwelijks in de schijnwerpers. Hij haalt zijn schouders op. En zucht. Maar steeds weer komt dat zinnetje voorbij. “Ik blijf voor mijn kans gaan.” Aan een vertrek denkt hij niet. Houtkoop heeft nog een contract tot de zomer van 2016. "Ik voel dat ik sterker word. Ik kan en mag niet opgeven."