Raymond Atteveld en de macht van de achterbank

De boze voetballers zaten achterin de bus. Van alle details over de spelersopstand bij ADO Den Haag was dat toch wel de allermooiste. Je ziet ze zitten, de boze voetballers op de achterste rij, de armen stoer over elkaar geslagen. Bokkige blikken. Ze pikken het niet langer.

Het ging hier om de 'bepalende spelers', zo las ik in de reconstructie van collega Dennis Jansen. Logisch ook. Bepalende spelers zitten achterin de bus en al helemaal die van ADO Den Haag. Richard Knopper, Ricky van den Bergh, Danny Buijs; geen mannen die gezellig voorin komen zitten, bij de buschauffeur. Typisch jongens voor de achterste rij.

Op de een of andere manier heb ik het altijd imponerend gevonden, de achterbank van de bus. Vroeger op schoolreis zaten daar de ruige jongens uit groep 8 scheten te laten tot ze een ons wogen. Als ik later groot was, wilde ik daar ook zitten, op de achterbank. Ver weg van de juf en de meester. In een geheim verbond van jongens onder elkaar.

Raymond Atteveld moet het gevoeld hebben, in die bus van Breda naar Den Haag. Het geroezemoes achterin, het zogenaamd geheime overleg. Als een leraar die ruikt dat zijn macht bedreigd wordt door een paar etters op de achterbank. Straks gaan ze nog klagen bij de baas ook. Over de ruzie in de kleedkamer, van daarstraks. En over die keer dat hij Ricky - heel eventjes maar - aan zijn oor had getrokken. Stelletje zeikerds.

In het voetbal zijn de kinderen de baas, ook Raymond Atteveld zal het weten. Gertjan Verbeek bij Feyenoord, Huub Stevens bij PSV, Hans Westerhof bij Vitesse; uiteindelijk werden ze allemaal geliquideerd door hun eigen spelers. Op de achterbank van de spelersbus werden de plannen beraamd, de lijntjes uitgegooid naar de pers. Zorgvuldig volgehangen met vuile was.

Het patroon is prettig herkenbaar, want na de eerste aanval volgt altijd eerst een crisisberaad. Omdat de clubleiding zich niet zomaar gewonnen wenst te geven, worden de voetballers tijdens het crisisberaad streng toegesproken. Ze moeten eerst maar eens goed in de spiegel kijken, die snotapen. Want wat denken ze eigenlijk wel: dat ze hier eventjes het beleid kunnen bepalen?

De spelers zwijgen, de trainer staart dromerig uit het raam en de clubbestuurders laten vlug een persbericht uittikken. De coach mag blijven, de neuzen staan weer dezelfde kant op en 'intern zullen er passende maatregelen worden getroffen'. Einde bericht.
Het begin van het einde, zo zou je het natuurlijk ook kunnen noemen. Maar dat doen we niet, want dat doen we pas achteraf.
Zo gaan die dingen. (SJOERD MOSSOU)