Colomn Nieuwe Revue: Au au, Den Haag

‘Het standbeeld voor Aad Mansveld, de geur van echt gras dat weer opstijgt van het veld (na zeven jaar nepgras) en het O O Den Haag van Harrie Jekkers, geven de club nog iets authentieks, maar verder roept een supporter met een groen-geel hart tegenwoordig vooral medelijden op.'

door sportcolumnist Edwin Struis

 

 

Het standbeeld voor Aad Mansveld, de geur van echt gras dat weer opstijgt van het veld (na zeven jaar nepgras) en het O O Den Haag van Harrie Jekkers dat voorafgaand aan elke wedstrijd door de speakers schalt, geven de club nog iets authentieks, maar verder roept een supporter met een groen-geel hart tegenwoordig vooral medelijden op. In het naar een spijkerbroekenfabrikant vernoemde stadion dat zich bevindt in een tochtgat ergens driehoog achter op een industrieterrein is van fatsoenlijk voetbal al een tijdje geen sprake meer. Ach, wat waren de fans blij toen vorig seizoen de eredivisie abrupt werd afgeblazen, want hun gevallen helden stonden op het punt van degraderen.

 

 

Want ja, wat ging er de afgelopen jaren bij ADO Den Haag eigenlijk niet verkeerd? Chinese eigenaren die steeds op het nippertje de afgesproken bedragen overmaakten, een trainer (Alfons Groenendijk) waar ze eerst dol op waren, maar die bij het eerste zuchtje tegenwind meteen plaats moest maken voor een Engelse hapsnurker als Alan Pardew in wiens kielzog een lading – meest Britse – paradijsvogels in Den Haag werd afgeleverd waarvan de meesten alleen een voorstelling hadden van ‘kick-and-rushvoetbal’. Wie dat beleid noemt, kan zo in een politieke partij met Richard de Mos. Het was kommer en kwel in de Hofstad, daar konden de stoere teksten van Hagenezen als Henk Bres, Sjaak Bral en die malle bluf- en behangkoning van een John van Zweden niks aan veranderen.

 

 

Nu dit vreemdelingenlegioen weer van de loonlijst is afgevoerd en er met Aleksandar Rankovic (onder het motto: Serven brengen geluk), eindelijk weer iets dat lijkt op een coach aan het roer staat, gebeuren er weer andere raadselachtige dingen. Het afhaken van stads- (hij heeft zelfs een ooievaar-tattoo) en club-icoon Lex Immers zou nog als een bedrijfsongevalletje opgevat kunnen worden (hij vertrok eerder al eens naar Feyenoord, nietwaar), maar toen zijn vertrek in korte tijd werd gekopieerd door sterkhouders als Tom Beugelsdijk en Aaron Meijers ga je toch vermoeden dat er andere krachten spelen. Had dit drietal de toorn van de Chinese leiding over zich afgeroepen? Hadden ze in het geheim de dalai lama ontmoet of onder hun wedstrijdoutfit stiekem T-shirts met steunbetuigingen voor de Oeigoeren aangetrokken? Je zou het zo langzamerhand gaan denken door deze plotse uittocht van boegbeelden. En wat komt er voor in de plaats? Nu Martin Jol is aangesteld als hoofd technisch hart kunnen we de komst van een zeehond (Kerlon) of obese-gevalletje (Mido) niet uitsluiten. De eerste vage voetbalbroeder – een Engelse Jamaicaan genaamd Ravel Morrison (er zou muziek in kunnen zitten met zo’n naam) – is alweer gesignaleerd.

 

 

Vanwege alle nieuwe gezichten in en om het elftal en een te verwachten nieuw elan hanteert ADO Den Haag tegenwoordig de slogan #newenergy, maar voorlopig dekt #theoldsong beter de lading.