Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 12-04-2020 09:00:00

Postpandemische zondag

In de postpandemische wereld zal anderhalve meter afstand houden de norm zijn, ook in concertzalen, helemaal stadions. Op tribunes zullen zeeën van transparante cabines rijzen, zodat toeschouwers vlak naast elkaar kunnen plaatsnemen zonder ook maar een greintje lichaamswasem uit te wisselen.

Officiële kanalen zullen het over evenementcabines hebben, maar in de volksmond zullen ze al snel feestcouveuses heten.

Door Carolina Trujillo


Met behoud van 1,5 meter afstand, zal ieder zich naar de aangewezen cabine begeven. Als je in de ruimte tussen de glazen wanden staat, zal de eveneens transparante deur achter je sluiten. Cabine aan cabine zullen de supporters naast elkaar staan en toch niet, ieder tussen vier wandjes van zo’n 2,5 meter hoogte. Aan de bovenkant zullen ze open zijn zodat het geluid wel te horen is voor de ‘totaalbeleving van zowel spelers als supporters’. Bij een doelpunt kun je elkaar niet meer in de armen springen, maar het zal beter zijn dan niks. Een leger aan stewards in maanpakken zorgt voor drank en versnaperingen. Zij begeleiden je ook naar het toilet als je echt moet.

Zodra het stadion verbouwd weer opengaat, zullen mijn Haagse vrienden en ik weer naar ADO gaan dat dankzij het virus niet gedegradeerd zal zijn. We weten niet of dat het voordeel in het nadeel is, want spelend was de club misschien ook in de eredivisie gebleven. Het tart de vrienden dat ze dat nooit zullen weten. Onze temperaturen worden bij de ingang naar het stadion gemeten. Onze tassen en jassen worden niet doorzocht. Als je toch individueel in je couveuse zit, kan je niemand kwaad doen. Als hij de prijs van de kaartjes ziet roept W.: „Zitten we in een skybox of zo?” Drie keer zo duur als voor de pandemie. Die plexiglazen bijenkorf betaalde zichzelf niet. Dat we nog steeds vakkie M hebben, maakt veel goed.


A. en W. nemen de twee voorste couveuses. K. en ik de twee erachter. Ik kan vrij makkelijk over W.’s hoofd naar het veld kijken en als dat niet lukt, kan ik op het klapstoeltje gaan staan. De kans is groot dat de hooligan in de cabine achter mij dan gaat klagen maar dan zal ik hem gebaren hetzelfde te doen. Veel keus heeft hij niet want in het anderhalvemetertijdperk zullen grootte noch kracht ertoe doen.
 

ADO kan het wel maar doet het niet. Het niet degraderen op administratieve gronden doet het vertrouwen geen goed. De eerste wedstrijd zal als een langverwacht verjaardagsfeest zijn waar je van elf man een pak slaag krijgt. A. zit na tien minuten al in een papieren zak te ademen, ze lijdt aan claustrofobie. W. slaat bij elk tegengoal tegen de voorkant van zijn cabine en scheldt met termen uit de oncologie. Het bier dat hij wegsmijt, druipt van zijn gezicht. K. is dan niet meer te zien, om de teleurstelling te verdrijven heeft ze toch haar rookbom afgestoken. Dikke mist verdunt langzaam in haar hok naarmate de pluim erboven groter wordt. Tot slot zullen we, ieder in de eigen cabine, You’ll never walk alone zingen.

Carolina Trujillo is  Uruguayaans-Nederlands schrijfster die wekelijks over sport schrijft