'We zijn allemaal medeschuldig aan het kunstgrasdebacle'

Om maar gelijk heel eerlijk te zijn: ik train best wel graag op kunstgras. Vroeger, ongeveer vanaf deze tijd van het jaar, stond je als amateur hopeloos te hannesen op en steenharde zandvlakte, en anders struikelde je wel over een verdwaalde graspol. Wat dat betreft is het nu beter, of in elk geval: comfortabeler. De bal rolt prettig voorspelbaar. Het moderne kunstgras is veel zachter dan die gortdroge steppes van weleer, zeker wanneer je een lange trainingsbroek draagt tegen de brandplekken. En de training gaat altijd door, want zoiets ouderwets als modder bestaat niet meer. 

 

 

Wat ik maar zeggen wil: ook ik ben medeverantwoordelijk voor ons nationale kunstgrasdebacle. Op wat gemijmer na over geur van gras, en af en toe een gemeen stukje over FC Plastic (Heracles), onderging ook deze romaticus het allemaal betrekkelijk gelaten, en voordat we het wisten had de kunstgrasmaffie ons allemaal bij de lurven. 

 

 

En daar liggen we dan, uitgeteld tussen de rubberen korreltjes. Voor schut staan we voor heel de wereld, met een competitie die niet alleen van de ongelijkheid aan elkaar hangt, maar waar inmiddels geen buitenlander meer wil spelen.

Met verstokte nostalgie heeft dat allemaal weinig te maken. Klaas-Jan Huntelaar zei laatst dat hij er niet over piekert om ooit terug te keren in de eredivisie, bovenal vanwege al dat belachelijke, oneerlijke kunstgras. Feyenoord stuitte er letterlijk op: spelers die niet wilden komen omdat ze geen trek hadden in die rare nepvelden.

 

 

Amateurclubs op kunstgras, vooruit, dat is nog wel uit te leggen. Maar zo vreselijk diep zijn we gezonken, dat er in Den Haag of Kerkrade nog amper iemand kwaad wordt als de clubleiding besluit een kunstgrasveld in het stadion te leggen. Koempels op kunstgras; hoe krijg je het herjodstakker verzonnen. En dat altijd zo rebelse, rauwe, compromisloze MiddenNoord, dat zo'n beetje de schouders ophaalt bij godbetert Haags kunstgras, in plaats van woedend de hoofdingang te bestormen. Het is het knalharde bewijs dat de gelatenheid heeft toegeslagen in Nederland. 

 

 

Toen bekend werd dat het WK vrouwen in Canada op kuntgras gespeeld gaat worden, kwamen veertig internationale topspeelsters meteen witheet in opstand. Ze spannen nu een rechtszaak aan tegen de FIFA, uit woede over de 'ongelijkheid en discriminatie'. 

En wat doen wij? We mopperen een keer, zuchten eens diep, en raken stilaan gewend aan dat klinische, trage, rare kunstgrasvoetbal, zonder duelkracht en zonder fysieke weerstand. (Nee, niet over schaatsen of hockey beginnen nu, want die sporten werden wezenlijk sneller en beter van kunstijs en kunstgras, óók als kijkspel. Iets wat je van voetbal onmogelijk kunt zeggen.)

 

 

En het treurigst van alles is nog: niemand doet met ons mee. Er is geen serieus voetballand ter wereld dat overweegt voortaan op kunstgras te gaan spelen in de hoogste profdivisies. Ze piekeren er niet over. Nog geen seconde. Als wij straks nóg verder afdalen in de krochten van het internationale voetbal, omdat we alleen nog maar gemakzuchtige kunstgrasvoetballertjes opleiden, die worden worden weggeblazen op internationaal niveau, dan is het onze eigen schuld. Dan zijn we allemaal medeschuldig.

 

 

Jan Smit voorop natuurlijk, die grappige voorzitter van Heracles, en de onvolprezen peetvader van de kunstgrasmaffia. De KNVB uiteraard, dat veldverwarming wél verplicht stelt, maar een normaal grasveld niet. En niet de vergeten al die kunstgrasclubjes zelf, die het wel lekker goedkoop vinden zo, en die stiekem meeprofiteren avn de flagrante competitievervalsing. 

 

 

En tenslotte dragen u en ik de schuld, want we hebben ons misschien wel een beetje boos gemaakt, maar lang niet boos genoeg. Om deze ellende om te buiten, moeten we als de sodemieter de barricaden op. Supporters en liefhebbers, maa ook alle aanvoerders en spelersvakbonden, die wel klagen, maar niet veel meer dan dat. Ga in staking. Span een rechtszaak aan. Doe iets, voor het definitief te laat is.