Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 28-10-2006 11:55:00

Postma: 'ËœIk word nu heel erg gestraft'

Door CHRIS VAN NIJNATTEN

ZEIST - Een sekstape op het internet maakte van Stefan Postma ineens een bekende Nederlander. De doelman van ADO lucht voor één keer zijn hart.

’Die tape moet drieëneenhalf jaar geleden gemaakt zijn. Ik had ruim een jaar lang een relatie met dat meisje. Over haar wil ik niet te veel zeggen. Ik heb zelf de beelden nooit teruggezien. Ik wist wel dat ze gemaakt zijn. Ik zou bijna zeggen dat dat gebeurd is in een vlaag van verstandsverbijstering. Het was gewoon, balorigheid, ik weet het niet meer.

Waar ik spijt van heb is van mijn naïviteit, als je daar al spijt van kunt hebben. Ik ben goedgelovig. En er verder niet zo bij nagedacht. Het is niet gemaakt van, zullen we eens een filmpje maken? Het was ook niet vooropgezet ofzo. Luister, ik ben verliefd geweest, duidelijk op de verkeerde persoon. Ik heb goed voor haar gezorgd. Op het moment dat daar een einde aan kwam, belandde ze waarschijnlijk in een diep dal.

Net na die periode, vorig jaar in het voorjaar, kreeg ik een telefoontje dat het in Nederland op de radio was geweest. Dat er een tape was en dat ik die geprobeerd had uit de publiciteit te houden. Ik wist nergens vanaf. Waar hebben we het over, vroeg ik. Toen ben ik gebeld of ik voor de tape wilde betalen. Eerst door onbekende mannen en daarna door haar zelf. Ze wilde dat ik betaalde. Twintigduizend pond. Ik was beduusd, maar heb nooit betaald. Ik ben ermee naar de politie gegaan in Birmingham. Het was gewoon chantage. Ze hebben onderzoek verricht, maar veel kwam daar niet uit.

Daarna verschenen er artikelen in de pulpkranten van Engeland. Ook het filmpje kwam naar buiten. Dat was in de zomer van 2005. Na mijn vakantie kwam ik terug op de club, Aston Villa, en werd ik flink gedold. Vervolgens bloedde het dood. Toen zag ik de krantenartikelen ook pas. Puur de sensatie van ‘kijk nou eens’. Daarna stond ze nóg eens met haar hele verhaal in de krant. Toen kwam ze met dat verhaal omdat de tape op internet stond. Zo verkocht ze dat, gewoon business.

Daarna was het voor mij geen issue meer. Ik dacht dat het van internet af was gehaald. Na drie maanden vertrok ik naar Wolverhampton Wanderers en vroeg me af of ze er daar over zouden beginnen. Je draagt het wel met je mee. In de kleedkamer merk je dan dat het niet meer speelt. De voetbalhumor blijft wel, maar in Engeland zijn zulke verhalen schering en inslag hè. Ik heb daar vanaf de tribunes nooit wat gehoord, echt niet. Het boek was dicht voor mij.

Vorige week dinsdag hoorde ik voor het eerst dat het weer begon te spelen. Ik hield daar rekening mee sinds ik voor ADO Den Haag was gaan voetballen, maar de impact verraste me. De club was gebeld dat het weekblad Revu een artikel aan het schrijven was en men vroeg of de club wist van mijn verleden. Daarop belde de club mij weer en vroeg me: ‘Steef wat is er aan de hand?’ Ik zeg: ‘Dat is drie jaar geleden gebeurd. Wat ze willen schrijven, schrijven ze maar.’ Dat artikel was deels uit de duim gezogen. Ik zou voor de beelden betaald hebben en ik zou Engeland ontvlucht zijn. Wat een onzin. Ik heb er na die zaak nog een jaar gespeeld, ben zelfs van club veranderd. Is dat vluchten? Dacht het van niet.

Ik bleef er eerst laconiek onder. Ik dacht dat het van het internet af was. Een vriend van me was gaan zoeken. Eerst was er nog niks, maar plotseling dook het overal op. Ik heb wel mijn ouders meteen gebeld. Ze zaten er vreselijk mee. Ze worden met iets geconfronteerd dat zelden voorkomt; dat er iets uit de slaapkamer van je kind de hele wereld over gaat. Daar wordt niemand gelukkig van en zeker een vader en moeder niet.

In het afgelopen weekeinde heb ik het echt heel zwaar gehad. Zondag wilde ik naar de wedstrijd FC Utrecht-ADO. Utrecht is mijn stad, ik had daar moeten staan. Mooie wedstrijd. Die is me door een beenbreuk ontnomen en toen kwam dit er ook nog overheen waardoor ik niet eens in het stadion kon zitten. Dan gaat er van alles door je heen. Maar de conclusie is toch echt dat ik het zelf op moet lossen. Ik moet verder.

Ik heb sinds kort een nieuwe relatie. Maar om meteen mensen te vertrouwen, is heel moeilijk geworden voor me. Er is in twee jaar een hoop gebeurd. In de relatiesfeer is het lastig. Ik ben heel gereserveerd. Terwijl je dat in het begin van een relatie eigenlijk niet wil zijn. Dat is moeilijk. In die zin is het een zware klap voor me geweest. Als mens dan. Het heeft me veranderd. Ik ben niet open meer. Ik bescherm me zelf nu. Liefde is blind geweest, maar nu niet meer. Jammer. Ik kan het niet meer terugdraaien. Zou ik het liefst willen, maar dat gaat niet. Ik had niet kunnen voorzien dat het zo’n gigantische hype zou worden.

Het is 350.000 keer gedownload, het stond in Nederland op de voorpagina van een krant en het was ’s avonds om zes uur op de televisie. Ik geloof dat je het dan wel een hype kunt noemen. Als ze het hadden besproken, oké. Maar ze laten het filmpje zien! Zó expliciet, veel mensen wisten het niet, maar door de televisie was er geen houden meer aan. Zoals het in Nederland is gebracht, dat is héél hard bij me aangekomen. Het is me in eigen land heel moeilijk gemaakt nu. Het was eigenlijk voorbij, maar dan komt het op een voorpagina en op de televisie. Ik denk dat het enorm is opgeblazen.

Van mijn ouders, van mijn zus en van de spelersgroep van ADO krijg ik heel veel steun. Van vrienden ook. Alleen mensen die me niet kennen, zullen anders naar me kijken. Maar ik heb toch niks misdaan! De column vorige week van Hugo Borst heeft me wel heel erg gesterkt. Zoals hij het opschreef, zo voelde ik het ook. Wat ik deed was privé en van het feit op zich heb ik geen spijt. De meeste moeite heb ik ermee dat mensen om me heen ermee lastig gevallen worden.

Leedvermaak ken ik zelf ook wel. Maar de impact nu is pittig. En waarom? Omdat ik een voetballer ben en niet eens een hele bekende. Ik ben naïef geweest en daar word ik nu heel erg voor gestraft. En dat is heel erg hard en zeer confronterend. Ik begrijp wel dat de media hier mee aan de slag gaan. Ik zou zo’n bericht óók lezen en ik zou ook effe naar zo’n filmpje kijken als ik er zelf niet bij betrokken was geweest. Dat ik nu geblesseerd ben, kan voordelig zijn. Maar aan de andere kant was het goed geweest om het maar meteen helemaal te ondergaan.

Ik denk aan alle scenario’s. Laten we eerlijk zijn, alle eerste keren zal het even moeilijk zijn. De eerste keer dat ik weer bij ADO in de kleedkamer kom, daar ben ik niet bang voor, maar toch… De eerste keer dat ik weer keep, dat ik weer een warming up doe in een stadion. Ik hoop dat ik met mijn spel als keeper alles kan laten verstommen en dat mensen naar mij kijken als doelman en niet naar mijn privéleven. Die ene bal uit de kruising timmeren of dat een-op-een gevecht winnen. Dat is mijn passie. Ik blijf het doen. Ik concentreer me gewoon op mijn eerste bal als keeper, die moet goed zijn. Dan is het over. Er zal wat druk op zitten, die eerste wedstrijd. Maar, ik denk dat ik er om zal lachen. Scheidsrechters hoeven de wedstrijd voor mij ook niet te staken als er een spreekkoortje is, als het maar een origineel spreekkoortje is.

Mijn voetbalcarrière heeft me heel veel gebracht. Geluk en pech. Het is heel erg jammer dat me dit overkomt. Het overschaduwt nu alles wat ik in de afgelopen twaalf jaar heb gedaan. Dat is heel moeilijk en het zal lang duren eer ik dit heb weggespeeld. Maar ik zie de hele ellende ook als een motivatie om te laten zien hoe goed ik ben. Als ik in januari terug ben, dat ze dan zeggen: ‘Goeiedag zeg, die is terug, en hoe’.

Ik weet niet hoe ik me moet voorbereiden op wat er komt. Dit interview geef ik ook niet voor niks. Het is een signaal. Ik sluit het nu af, het is klaar. Jongens het is gebeurd, sorry voor iedereen die er zich aan gestoord heeft, het is mijn bedoeling niet geweest, maar ik ga door met mijn leven. Ik hoop dat mijn privéleven verder gerespecteerd wordt. Doodzwijgen zal ik dit incident niet. Ik moet het een plaats geven, want het gaat nooit helemaal weg.’’