Limburger werd echte Hagenees

Oud-ADO-speler Harry Heijnen is dinsdagavond na een lang ziekbed in zijn woonplaats Venlo op 74-jarige leeftijd overleden. De Limburgse rechtsbuiten speelde tussen 1962 tot 1969 maar liefst 232 wedstrijden voor de club. Hij was ongekend populair.

Een Hagenees uit Venlo. "Ik hoor de mensen nog roepen: Hááárry, Hááárry, Hááárry.''


door Daniël Dwarswaard

Tot zijn dood dinsdagnacht droeg Harry Heijnen een ADO-armbandje. Zijn huis in Venlo hing vol met foto's van de Haagse club, aan de muur zelfs een vlag met de clubkleuren. De rechtsbuiten speelde bij VVV en MVV, maar bij ADO beleefde hij zijn mooiste tijd. Heijnen, die één keer voor Oranje speelde, werd een Hagenees uit Venlo.

Oud-ploeggenoot René Pas: "Harry was ongekend populair. En dat voor een Limburger in een team vol Haagse jongens. Maar Harry speelde op z'n Haags. Hij was van jagen, jagen, jagen. Kop naar beneden en hop, rennen en vliegen. Dat zagen de mensen hier graag, hè. En nooit opgeven. Een energie, niet normaal.'' Ook de laatste jaren van zijn leven toonde Heijnen datzelfde doorzettingsvermogen, zegt Joop Jochems, een andere ploeggenoot uit de succesvolle jaren zestig. Vier jaar streed hij zijn strijd tegen slokdarmkanker. "Hij bleef altijd positief en opgewekt. De strijd was oneerlijk, maar hij heeft het heel lang volgehouden. Dat zegt alles over zijn karakter. Precies zoals hij als voetballer ook was.''

 

Jochems en Pas horen bij het clubje oud-spelers van ADO dat regelmatig naar Venlo afreisde om bij Heijnen en zijn vrouw Riet, een oer-Haagse uit de Schilderswijk, op bezoek te gaan. Een deel van de ploeg die in 1968 de bekerfinale van Ajax won, is altijd bevriend gebleven. Jochems: "We verdienden niet veel geld, maar waren wel vrienden. We speelden in Amerika namens ADO voor de Golden Gate Gales. In het Zuiderpark zaten 26.000 mensen. We waren in die tijd een subtopper. Ik hoor de mensen nog roepen: Hááárry, Hááárry, Hááárry.''

Om 'de wereld te ontdekken' vertrok hij in 1962 vanuit Venlo om in Den Haag te voetballen. Tijdens een interview in deze krant zei hij daar vorig jaar over: "Ik kwam aan op het station en werd naar mijn appartement aan de Leyweg gebracht. Daar stond een brommertje klaar, een Zundapp. 'Pas op voor de tramrails', zeiden ze alleen. En daar zat ik dan. Maar ik heb nooit een seconde spijt gekregen van mijn overgang. Het was een prachtige tijd.''

 

Hevig ontroerd was Heijnen daarom ook toen hij vorig jaar april zijn laatste wens in vervulling zag gaan. Nog één keer bezocht hij zijn club. Hij genoot, al flink verzwakt door zijn ziekte, zichtbaar. Minutenlang werd hij als vanouds toegezongen. Op de tribune werd een spandoek ontrold: Harry Heijnen, voor altijd een Hagenees.

Lex Schoenmaker debuteerde als jong mannetje toen Heijnen al lang voor ADO speelde. Een paar jaar waren ze ploeggenoten. "Onze trainer Ernst Happel kon hem geweldig prikkelen. Dan bleef hij maar gaan, ook als het niet lukte.  Hij had een geweldig schot. Niet nadenken, maar doen. Hij paste geweldig bij ADO.''

Of zoals René Pas zegt: "Als we nu drie Harry Heijnens hadden, zaten we niet in de degradatiezorgen.''

ADO Den Haag speelt zondag tegen Ajax in verband met het overlijden van Harry Heijnen met rouwbanden.